Shin Megami Tensei (bu inceleme boyunca Megaten ya da SMT olarak da bahsedeceğim bolca) genel olarak kaotik bir seri. Bilhassa seriye bir biçimde girip insanlara oyunları önermeye çalıştığınızda hissediyorsunuz bu kaosu. Shin Megami Tensei olarak geçen bir ana seri var, bir de bunun yığınla spin-off’u var. Hatta o spin-off’un bile spin-off’u var. Çoğunuz biliyorsunuzdur lakin son 5 yılda popülerliği yeterlice tavan yapmış Persona bile aslında bir SMT spin-off oyunu olarak çıkmıştı PlayStation 1’de.
Soul Hackers da o denli doğmuş bir oyun işte. Özgününde Megaten’in Devil Summoner serisinin bir kesimi olan Soul Hackers (tam ismiyle Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers ve evet, dalga geçmiyorum), bundan 25 yıl evvel Sega Saturn’e çıkmış bir Dungeon Crawler oyunuydu. Soul Hackers 2’ye kadar Devil Summoner serisinde iki oyun ve bir tane de 3DS portu dışında pek büyük bir şey de olmamıştı doğruyu söylemek gerekirse. Hatta Megaten spin-offları uzunca bir müddettir yoktu. Gerek Persona gerek ana SMT serisi üzere biraz daha tanınan olan seriler ve Atlus’un dağıtımını sağladığı Vanillaware oyunları Atlus’un karnını bayağı bir doyurmuş olsa gerek diye düşünüyordum haliyle ben. Hiç beklenmedik bir atak olarak, Atlus bu yılın başında Soul Hackers 2’yi duyurunca bir epey şaşırmıştım. Bilhassa PC ve Xbox’a Playstation’la birebir gün geleceğini görünce de şaşkınlığım iki katına çıktı. Bayağı bir şaşkınlık kelam konusu yani benim tarafımda.
Durum bu türlü olunca, Soul Hackers 2’nin üstünde de bayağı bir yük oluşmuştu bir anda. Yıllar sonra gelen birinci Megaten spin-off oyunu olması, hem genel oyuncu kitlesinin Atlus algısını test edecek hem de Megaten spin-offlarının geleceğini belirleyec-… Tamam, biraz abarttım. Lakin Shin Megami Tensei 5 çıktığında da insanların “Persona” beklediğini görünce Soul Hackers 2’nin de tıpkı muameleyi göreceğini düşünüp korktuğum gerçeğini de gizleyecek değilim. Artık gelin, Persona’yı bir kenara koyalım ve şu oyuna bir bakalım bir arada.
Her vefat bir başlangıç…
Oyunumuzun öyküsü, ana karakterimiz Ringo’nun “yapay zekâ akışı” olan Aion’da doğması ve Dünya’nın sonunu getirecek olayları başlatan cinayetlerden birini görmesiyle başlıyor. Aion dediğimiz bu varlık, olağanda Dünya’daki olayların akışına karışmazken bu seferlik Ringo ve Figue’i bu olayları durdurması için insan biçimine çevirip Dünya’ya yolluyor ve enteresan bir formda iki cinayeti de durduramıyorlar. Bu noktada “Soul Hack” dediğimiz olay devreye giriyor ve Ringo öldürülen karakterlerin ruhuna girip bunları tekrar hayata getirebiliyor ve partiyi topladıkça olaylar gelişiyor.
Ana senaryoyu fazla deşip sizi spoiler yağmuruna tutmak istemiyorum lakin karakterlerin ve senaryonun nitekim oyunun en ilgi cazip yanlarından biri olduğundan da bahsetmem lazım. Partideki her karakter bambaşka bir dünyada yaşıyor teknik olarak. Yatagarasu ve Phantom Society isminde iki farklı Devil Summoner çetesinin arbedesinin ortasına düşüyoruz ve partimizi Phantom Society’ye kapalı casus olarak girmiş bir Yatagarasu casusu, ana berbat karakterimizin sevgilisi, özgür olarak çalışan bir Devil Summoner ve Dünya’ya daha yeni gelmiş bir karakter olan Ringo (biziz bu) oluşturuyor ve hem karakterlerin ortasındaki hem de senaryonun içindeki diyaloglar ve çatışmalar sahiden ilgi alımlı. Hepsinin olaylara bakış açıları, yaşadıkları ve deneyim ettikleri şeylerden ötürü bambaşka ve Ringo’nun her şeyden habersiz ve haliyle de tarafsız bir halde olaylara dahil olması kozmosu ve karakterleri oyuncuya çok düzgün bir biçimde sunuyor. Genel olarak Soul Hackers 2’nin üstünde durduğu hususlar ağır haliyle. Mevt ve adalet algısı üzere hususların yanı sıra en azından benim bağ kurabildiğimi düşündüğüm yarım kalan işler, geçmişte yapılan tercihler ve pişmanlık hisleri üzere daha birçok mevzu da karakterlerin kıssalarında çokça kendilerine yer ediniyor. Bunlarla bilhassa oyunun ana öyküsünün yanı sıra “Soul Matrix” dediğimiz kısımlarda da karşılaşıyoruz.
Ruhum daraldı
Soul Matrix, oyunun zindanlarının bir kısmını oluşturan bir yer. Burada partimizdeki karakterler için üç başka zindan bulunmakta ve bu zindanlarda ilerledikçe hem karakterlerin kıssasını öğrenip hem de o karakterler için yeni yetenekler kazanabiliyoruz. Şayet Persona 3 oynadıysanız biraz ucundan Tartarus’a benzetebilme ihtimaliniz var benim üzere. Lakin Tartarus’u sıkıcı buluyorsanız, Soul Matrix’i görünce ne düşüneceksiniz bilemiyorum hakikaten.
Her ne kadar oyun için fonksiyonu güzel olsa da görsel dizayndan da kısım dizaynından da sınıfta kalan bir kısım Soul Matrix. Yalnızca mavi, gelecek temalı küplerden oluşan koridorlar içinde yürüyüp, zindanda ilerlememiz için gereken kapıyı ya da öldürmemiz gereken boss’u aradığımız bir konsept kendisi. Rastgele büyük farklılıklar yok, genel olarak üç zindanın da işleyişi birebir. Ve bu maalesef oyunun genel zindan dizaynına da yansıyan bir şey. Genel olarak oyunun zindan anlayışı tekdüze, kaybolmanızın ya da bir şey kaçırmanızın imkânsız olduğu koridorlar. Oyunun asıl olarak renkli ve ilgi cazip dünyasının yanında saatlerinizi karanlık, gerek keşfetmesi gerek de bakması sıkıcı zindanlarda geçirmek insanın gerçekten içini bunaltıyor.
Bu sıkıcı zindanlardan kaçmak için yan etkinlikler ve yan misyonlar yapmak isterseniz de bu vazifeler çoklukla sizi aslında keşfettiğiniz zindanlara geri atıyor. Verdikleri mükafatları bir kenara koyarsak, hepsi de yalnızca oyunun zindanlar dışında en büyük sorunu olan zorluk problemini bir formda çözmeye çalışmak için var olan ve oyuna ek bir şey katmayan etkinlikler. Partimizdeki karakterlerle takılmak için yaptığımız “Hangout” aktiflikleri dışında sahiden ilgimi çeken yan vazife bulamadım, hatta bir noktadan sonra konuşmaları ve orta sahneleri atlamak ya da hızlandırmak için kullanılan R1 tuşu en yakın dostum oldu.
“Zorluk sıkıntısı” diye bir şeyden bahsedip de üstünde birazcık durmamak saçma olacak alışılmış. Soul Hackers 2 birtakım JRYO’ların hâlâ tahlil bulamadığı “uygun seviye” sorununa maalesef bir tahlil getirememiş. Şayet biraz yan aktiflik yapıp, Soul Matrix’lerde takılayım derseniz kıssa kısmında düzeyinizin çok yüksek olma ihtimali bir oldukça yüksek. Ya da tam bilakis öykü odaklı bir formda oynayıp yan aktiflikleri yapmazsanız bu sefer de düzeyinizin düşük kalma mümkünlüğü bir epey yüksek. Atlus kendince birtakım içerikleri kıssada muhakkak noktalara geldikten sonra açılacak formda bir tahlil üretmeyi denemiş lakin (en azından Olağan zorlukta) pek de bir işe yaradığını söyleyemem. O yüzden kendinizi sonraki bossa ya da zindana hazırlamak için bir Walkthrough’dan en azından düşmanların düzeyine bakarsanız sizi yargılamam, hatta yargılayanı döverim.
Işığı görüyorum!
Soul Hackers 2’nin biraz değişik bir şeyler yapmak için uğraştığı bir alan varsa, o da sıra tabanlı çatışma mekanikleri. Yeniden birçok çağdaş Megaten oyunundan hallice bir sıra tabanlı çatışma mekaniği olduğunu belirtmem lazım alışılmış. Persona’daki “All-Out Attack” üzere burada da yeniden düşmanların zayıf olduğu saldırıyı yapınca Demonları “Stack”leme üzere bir mekanik var. Ancak oyunun Command ve Sabbath yetenekleri ismindeki iki ek özelliği öbür JRYO’lardan farklı ve canlı tutmayı başarıyor. Command yetenekleri Ringo’nun kadroya gerek Demon değiştirme gerek düşmanın zayıf noktasına vurulunca gelen Stack sayısını arttırma üzere belli buyruklar vermesini sağlıyor ve hepsini de tıpkı çatışma içinde tekrar kullanabilmek için belli bir cins beklemeniz gerekiyor. Sabbath yetenekleriyse makul Demonlar düzey atladığında onlara gelen bir özellik. Bu özellik sayesinde şayet o Demon Stack saldırısına dahilse partinin canını doldurmak üzere ekstra bir yeteneğe sahip oluyor.
Eğer zindanları bir kenara koyarsak, oyun görsel olarak da inanılmaz görünüyor. 3D modeller pek âlâ, karakterlerdeki ve oyunun evrenindeki renk kullanımı ve dizaynları inanılmaz tatlı ve Atlus’un o klasik 2D portre çizimleri hala çok beğenilen görünüyor. Fakat bunların pek de büyük bir haber olduğunu düşünmüyorum, çoğumuzun oyun gösterildiğinden bu yana fikrinin bu türlü olduğuna neredeyse eminim. Keza oyunun müzikleri de bir o kadar iy. Gerçi birçok Megaten fanı birinci Soul Hackers’ın bestekarı olan Ryota Kozuka’yı bekliyordu lakin Tekken, Drakengard ve spin-off’u Nier’in müziklerini yapmış, Keiichi Okabe önderliğindeki MONACA takımı de çok oyunun atmosferine uygun, başarılı işler çıkarmışlar.
Kısaca Soul Hackers 2 çok âlâ bir oyun. Pek yeterli bir karakter takımı, insanı oynamaya devam ettiren bir senaryosu ve bunlara pek uygun eşlik eden görselliği ve müzikleri var. Megaten acayip potansiyeli olan, büyük bir seri ve Soul Hackers 2 de ilerde gelebilecek olan spin-off oyunları için pek umut verici bir oyun. Evet, oyunun zindanları sahiden çok sıkıcı ve şayet bir tane daha “rıhtım” ya da “yeraltı metrosu” görürsem birilerine baş atacağım gerçeği de hâlâ değişmedi, ANCAK (kocaman bir fakat) bu zindanlardaki ufak karakter etkileşimleri ve öykü kısımları bana uykumu kırıp zindanları bitirmem için gereken olan enerjiyi verdi. Bir de güç içecekleri verdi, evet. Boooolca güç içeceği…
