Nintendo Switch’de oynadığım birinci sıkıntı oyunumun Hollow Knight olduğunu gözüm kapalı söyleyebilirim. Bu oyunu Switch’te oynamak o kadar yanlış bir histi ki… Switch benim için daima bir rahatlama aracı olmuştu; başımı takacağım, tekraren öleceğim ve kızıp yarım bırakacağım bir oyuna sahip olmak aygıtın doğasıyla büsbütün aykırı bir olguydu. Sıkıntı oyunların taşınabilir konsollarda olmalarının da artıları var elbette. Monitör karşısında bunalırken bir anda aklıma gelebilecek her yerde o zorlukla boğuşabilmenin verdiği bir özgürlük var hakikaten. Aeterna Noctis, pek çok istikametten Hollow Knight’a benzeyen bir yapıya sahip. Hollow Knight, oyuncuyu bol bol sopaladığı üzere ortada havuç da verirken Aeterna Noctis ise oyuncusunu ödüllendirmek için pek bir uğraş harcamıyor.
Aeterna Noctis birçok öykü üzere, ışık ve karanlığın savaşıyla başlıyor. Oyundaki karakterimiz karanlıklar lordu, güçlerini geri kazanıp intikam alması gerekiyor. Oyundaki animasyonlar, kısım öğeleri büsbütün el çizimi. Çok stilize olduğunu söylemem güç lakin muhakkak kendi içinde dengeli. Çokça ayrıntı içeren nesneler bir ortaya geldiğinde hakikaten etkileyici sahneleri ortaya çıkarmayı başarmışlar da. Her Metroidvania oyununda olduğu üzere burada da oyunun haritası aslında baştan aşağıya açık olsa da muhakkak yetenekleri almadan bütün bölgelere erişmek mümkün olmuyor.
Aeterna Noctis’i güç yapan aşağı üst üç ana element var. Platform öğeleri, Üstün Mario Maker ve Üstün Meat Uzunluk ortası bir yerde duruyor. Bilhassa ilerleyen kısımlarda bölüm dizaynını çok uygun anlayıp, kahramanınızın ne yapması gerektiğini süratlice planlamak gerekiyor. Hassasiyet konusunda meşakkat olmasa da her kısmı anlamak birinci seferde mümkün olmayabiliyor. Kısımların birçoklarında olan o “Yandın çık” mantığı yüzünden tıpkı yerleri tekrar tekrar oynamak ne yazık ki kaçınılmaz. Yaratıklar çok sıkıntı ve yenilmez değiller lakin nedendir bilinmez öldüklerinde etrafa rastgele kurşunlar yaymalarının eğlenceli olacağını düşünmüşler. Sorun şu ki, onca aksiyonun ortasında bir de etrafta çıkan düşman mermileriyle boğuşmak bunaltıcı olmuş. Oyun durup soluklanacak çok az mekanik sunuyor. Daima olarak performansımın %100’ümü istemesi Aeterna Noctis oynama saatlerimi bariz bir halde azalttı.
Metroidvania’ların en kritik elementi kısım dizaynları bu oyunda hiç de üzücü değil. Platform öğeleri sahiden sıkıntı lakin imkânsız değiller. Kısımlar ortasında ışınlanmak için gereğince nokta var ve ölseniz de çok uzaklaşmadan oyuna devam edebiliyorsunuz. Sorun esasen oyunda ölmem değil de belli noktalarda oyuna yahut karaktere alıştığım için rahatlıkla geçebildiğim bölgeler olmadı. Zorluğun daima olarak artması ve oyuncuyu vakit zaman tuzağa düşürecek yapıda kısımlar olması kısa müddet sonra bunaltıcı olabiliyor.
Eğer sizi zorlayacak Hollow Knight başında bir oyun arıyorsanız bence Aeterna Noctis gerçek tercih olacaktır. Oyunun zorluk istikrarı bir tık daha yeterli olsa ve oyuncuya öykü namına biraz daha içerik sunabilse Aeterna Noctis birebir Hollow Knight üzere bitirene kadar elimden düşüremeyeceğim oyunlardan biri olabilirdi. Bu haliyle bitiremeden bir noktada pes edeceğimden adım üzere eminim.
