Gelin size Vivi’nin kıssasını anlatayım.
Alabasta ülkesinin prensesi. Ülkesini içten parçalamaya niyetli olan Baroque Works tertibin içine sızıyor ve bizim Luffy’lere karşı savaşıp kaybediyor. Sonrasında gerçek kimliğini onlara açık ediyor ve beraberce Alabasta’ya gidiyorlar. Seyahatleri boyunca birçok macera yaşıyorlar ve bizimkiler Vivi’yi uygunca tayfalarından biri olarak görmeye başlıyor.
Alabasta’ya ulaştıklarında her şey karman çorman durumda. Bir yanda ülkenin askerleri, bir yanda devrimci ordusu, bir yanda Dünya Devleti’nin güçleri ve hepsinin içine sızmış ve herkesi manipüle etmekte olan Baroque Works. Ülke savaşın eşiğinde. Bir noktada Vivi bir fark yaratabilmek ismine kendini feda edeceği bir atak yapmaya kalkıyor, Luffy ona kızıyor ve dümdüz çakıyor yumruğu Vivi’ye. Sonra Vivi “ülkem için kendimi feda edemeyecek miyim” diye diye Luffy’i yumruklamaya başlıyor ve Luffy sonunda onu durdurup “biz yoldaş değil miyiz, bizi de feda etsene” diye bağırıyor. Dayanılmaz sahnedir.
Olaylar sarpa sarıyor ve hakikaten de savaş patlak veriyor. Lakin daha berbatı, Baroque Works’ün başkanı Crocodile’ın savaş alanına bir bomba yerleştirdiğini öğreniyorlar. Vivi bizimkilerle bir arada savaş alanında sadece manipüle edildikleri için birbirlerini öldüren halkını gözyaşları içinde görmezden gelerek koşturuyor ve bombayı arıyor. Sonunda çeşitli fedakârlıklar sonrasında bomba imha ediliyor fakat savaş devam ediyor, Vivi’nin halkı birbirini hedefsizce öldürmeye devam ediyor ve koca savaş alanında bir kızcağızın ve yanındaki arkadaşlarının yapabileceği bir şey yok, savaşı durdurmaları mümkün değil. Ve Vivi yapabileceği tek bir şeyi yapıyor, yüksek bir yerde durup, ellerini açıp, avazı çıktığı kadar bağırıyor: “Lütfen savaşmayı bırakın. Lütfen savaşmayı bırakın.” Tekrar tekrar. O kaosun içinde kimse onu duymuyor. Lakin umutsuzca bağırmaktan diğer yapabileceği öbür bir şey yok. Dayanılmaz sahnedir.
Luffy bir halde Crocodile’a ulaşıyor, dövüşüyorlar ve savaş alanını paramparça edecek formda hasmını alt ediyor ve herkes kahraman olarak gördükleri Crocodile’ın ağzının yüzünün dağılıp havalara uçtuğuna şahit olunca savaşmayı bir anlığına bırakıyorlar ve o fırsattan istifade savaş bir halde durduruluyor. Alabasta’ya tekrar barış geliyor.
Bizimkiler ülkeyi kurtarıyorlar ve artık gitme vakti. Vivi çok ortada kalıyor, bir yandan dostlarıyla tekrar yelken açıp maceralar yaşamaya devam etmek istiyor lakin bir yandan ülkesini de çok seviyor ve sorumlulukları var. Nihayetinde ülkesinde kalmayı tercih ediyor ve gemileriyle yelken açıp gitmeye başlamış dostlarına denizin kıyısından bağırarak ülkesi ve kedisi için yaptıkları için teşekkürler yağdırıyor. Lakin o sırada bir Dünya Devleti gemisi de orada ve bizimkiler korsan, hatalı. Bir ülkenin prensesi ve hatalılar ortasında dostça bir bağ olduğuna şahit olmamalılar. Bizimkiler Vivi’ye geri seslenmiyor. Lakin Alabasta’da yoldaşlıklarının bir nişanesi olarak kollarına bir simge çizmişlerdi. Herkes gerisini dönüyor, kolunu kaldırıyor ve o simgeyi gösteriyor. Sessiz lakin çok manalı bir veda ediyorlar yoldaşlarına. Harikulade sahnedir.
Kızgın kumlardan serin sulara
One Piece hayranlığım Alabasta kıssasıyla başladı, sonra da aldı başını gitti esasen. Mecmuada evvelden yazdığım köşenin ismi bile Tek Parça’ydı, o derece. Mükemmel yazılmış bir öyküdür Alabasta fakat doğrusu dünyanın en güzel, en akıcı anlatılan kıssası de değildir, sündürmeleri vesaireleri boldur. Özlüyorum sık sık, baştan izleyesim geliyor ancak aslında vaktinde tekrar tekrar izlemişim, artık biraz güç geliyor doğrusu. O yüzden One Piece: Odyssey üzere nostalji damarı güçlü bir oyuna dayandım.
Odyssey’de bizim Hasır Şapka tayfasının yolu gizemli bir adaya düşüyor, burada bir halde güçleri ellerinden alınıyor ve güçlerini geri kazanmak için geçmişte yaşadıkları maceraları bir nevi sanal ortamda tekrar yaşamaları gerekiyor. Bütün her şeyi dâhil etmemişler alışılmış, olanlar: Alabasta, Water 7, Marineford ve Dressrosa (ve bir de oyunun kendi öyküsünün geçtiği yeni ada var tabii). Yalnız şunun altını çizmem gerek: Bu kıssaların bayağı kısılıp kısılıp kuşa çevrilmiş hallerini yaşıyoruz oyunda. Her vakit istemişimdir One Piece’in de Naruto’nunki üzere bir oyun serisi olsun, her öyküyü hakkını vere vere anlatsınlar, böylelikle animeyi tekrar izlemek dışında o öyküleri daha kompakt lakin yeniden de eli yüzü düzgün bir biçimde deneyim etme imkânımız olsun fakat heyhat… Odyssey’deki kıssalar katiyetle “One Piece neymiş bu oyunu oynayıp göreyim” mantığına hitap etmiyor. Sadece benim üzere biraz nostalji yaşamak, demin anlattığım Vivi’nin öyküsü üzere One Piece’i sevdiren sahneleri hatırlayıp içlenmek isteyenler için.
Bir hususta oyunu takdir etmek istiyorum. Hem kıssaları kuşa çevirelim hem de birebir dramatik etkiyi yaratmaya kasalım diyerek sığ ve serinin ruhuna muhalif bir hareket yapmamışlar. Bizimkiler sanal bir dünyada olduklarını biliyorlar ve hasebiyle verdikleri reaksiyonlar de buna nazaran. Hani o sahneleri aslında biliyorsanız tekrar bir nevi tıpkı hisleri yaşatıyor lakin örneğin asıl seride X karakteri ölünce Y karakteri çok ağır ruh hallerine giriyordu, o ruh halinden sıkıntı çıkıyordu. Burada da tıpkı karakterin vefatına şahit oluyor, içine oturuyor tekrar fakat dişini sıkıp yoluna devam etmesini biliyor. Ha fakat animeye sündürelim diye döve döve öldürdükleri tıpkı esprileri burada da döve döve öldürüyorlar o başka (işte Zoro’nun taraf duygusuzluğu, Nami’nin paragözlüğü vs. gibi). O hususta eleştirimi de iliştireyim.
Lastik lastik meyvesinin yan etkileri
Odyssey’nin nostalji yaşamak isteyen 1P sevenler için yapıldığını, gaye kitlenin o olduğunu söz etmiş oldum sanıyorum. Pekala oyunu bu kitleye önerir miyim şahsen? Yani, eh işte. Gönül rahatlığıyla öneremememin iki sebebi var: Birincisi oyun biraz fazla kolay, ikincisi de hiç akıcı değil.
Odyssey 30-40 saat civarları süren sıra tabanlı bir JRYO. 1P ve sıra tabanlı JRYO birbirine bayağı hoş yakışmış aslında. Ve oynanışı derinleştirme potansiyeli olan çok hoş sistemler de var. Güç-hız-teknik biçimde ayrılan karakterlerin anti düşmanlarına karşı daha fazla tesirli olması, elemental akınlar, buff’lar debuff’lar, yan vazifeler yaparak açtığınız ortak ataklar, savaş dışında hazırlayabildiğiniz ve savaşlara çok büyük tesir eden yemekler ve topçuklar, savaşta bulunan 4 karakterinizi istediğiniz an yedektekilerle değiştirebilmek, bir sürü yetenek falan derken bol kesimi olan hoş bir sistem kurmuşlar hakikaten. Fakat işte oyun fazla kolay olunca sistemin derinliği de pek bir şey tabir etmiyor. Hiçbir şeyi sallamadan direkt saldıra saldıra, hasar alınca da iyileşe iyileşe herhalde neredeyse bütün düşmanları geçebilirsiniz. Rastgele bir savaşı kaybetmeye yaklaşmadım bile şahsen. Zorluk ayarı da yok maalesef.
Akıcı olmamakla kastım ise… Kentleri kusursuz tasarlamışlar. Ne bileyim favori 1P öyküsü Water 7 olan biri olarak bembeyaz Water 7 sokaklarında koşturmak hakikaten çok hoş hissettirdi. Fakat oyun o kadar çok git-gel yaptırıyor ki canımın içi Water 7’da gezmek bile kısa müddet sonra azap haline geldi. “Git kentin öteki ucundaki biriyle bir satır konuş, sonra öteki ucuna git, sonra öteki ucuna, ha bu sırada süratli seyahati de kilitleyeceğiz sen bunları yaparken zira canın cehenneme.” Yordu oyun ne palavra söyleyeyim. Oyun mühletini arttırmaya yönelik bu çakallıklar 90’larda çalışıyordu, sonradan oyun dünyası değişti. Bunu birinin tasarımcılarına söylemesi lazım güya.
Kısacası yavaş ilerleyen ve ziyadesiyle kolay bir oyun Odyssey. Ne gönül rahatlığıyla “iyi ki oynamışım” diyebiliyorum ne de gönül rahatlığıyla “pişman oldum” diyebiliyorum. Kendine ilişkin öyküsü hoş, nostalji hissi hoş, dünyası hoş lakin biraz daha çağdaş olabilirmiş. Bir yandan düzgün geldi, bir yandan da “bir müddet öbür bir 1P oyunu görmek istemiyorum” dedirtti.
