Çocukken sahip olduğum Famiclone’un hafızasında Ninja-kun isimli bir oyun vardı. Genelde pek tutulmasa da ben çok severdim o oyunu. Japon müzikleri, feodal Japonya havası falan çok hoşuma giderdi, bana Japon kültürünü sevdiren oyunlardandı diyebilirim. Vakit ilerleyip internet mucizesi hayatlarımıza girince Ninja-kun’un aslında Jajamaru isimli ve Japonya’da epey tanınan bir serinin oyunu olduğunu öğrendim. Hala da devam eden, sinemaları hatta müzikali olan bir seriden bahsediyorum.
90’ların sonuna kadar Japon teması ve kültürü ağır basan birden fazla oyun Batıya lokalize edilmezdi sevilmez niyetiyle. Jajamaru serisinin birçok oyunu da bu fikre kurban olmuş durumda maalesef. Neyse ki serinin birçok oyunu aksiyon oyunu olduğu için pek lisan pürüzü yok. Serinin iki RPG oyununu ise bu kapsamın dışında tutuyorum ki The Lost RPGs paketi de bu sorunu neredeyse 30 sene sonra ortadan kaldırmak için güneş üzere doğuyor hayatımıza (gereğinden fazla heyecanlanmış olabilirim).
The Lost RPGs paketi serinin yalnızca Japonya’ya çıkmış olan iki RPG oyunu Ninja Skill Book ve The Legend of the Golden Castle oyunlarını içeriyor. Üstelik büsbütün İngilizce olarak! Bu oyunlardan birincisi olan Ninja Skill Book, Famicom periyodunda çokça rastladığımız bir Dragon Quest klonu. Dünya haritası, kentler, savaş sistemi, hatta savaş ekranı olarak bile karbon kopya diyebilirim yani. Sahip olduğu tek özgün içerik ise oyun içerisinde öğrendiğimiz ninja tekniklerini uygulayabildiğimiz Jutsu sistemi ki onun da Magic sisteminden pek bir farkı yok aslında.
4 kısımdan oluşan oyunda birinci 3 kısmı istediğimiz sıra ile oynayıp akabinde da final kısmını oynuyoruz. Bu formda oyun müddeti de neredeyse 40 saati buluyor ki Famicom devri için muazzam bir müddet bu. Lakin oyun günümüz standartları için biraz eskimiş durumda. Takımımızın yalnızca iki şahıstan oluşması (Jajamaru ve Prenses Sakura) ve savaşların tek bir düşmanı karşı yapılması (ki bunu bitirdiğim yüzden fazla J-RPG içinde yalnızca birinci Dragon Quest’te görmüştüm) oyunu hantal ve nispeten sıkıcı hale getiriyor. Cinsin “Ne olsa oynarım abi” düzeyindeki hardcore meraklıları haricindeki oyuncuları 40 saat başında tutabilecek bir oyun değil yani, serinin hayranı olarak beni bile bunalttı diyebilirim. Bu oyunun aslında yıllar evvel Taro’s Quest ismi altında Batıya çıkartılması planlanmıştı ki büyük ihtimalle benim bahsettiğim sebeplerden dolayı iptal edildi. Hatta internette iki kısmı İngilizce’ye çevrilmiş prototip rom’unu bile bulabilirsiniz.
Paketteki öteki oyun ise Legend of Zelda klonu olan The Legend of the Golden Castle. Oynanış olarak Zelda’dan tek büyük farkı ise Zelda’da dünya ve zindanlar bütünleşik tek bir harita iken Jajamaru’da kentlere ve zindanlara Dragon Quest’teki dünya haritasına emsal bir arayüz üzerinden giriş yapıyor olmamız. Oyun dışarıdan bakıldığında nispeten açık bir dünya sunuyor üzere gözükse de bu keşif duygusu şimdi gitmemeniz gereken bir zindanın küçük bir kısmını görüp, sonra da terk etmek zorunda kalmaktan ibaret yalnızca. Esasen zindanlar Zelda’daki kadar komplike ve ayrıntılı da değil. Tekrar Zelda’daki farklı silahlara benzeri formda de shuriken üzere ikincil silahlar kullanabiliyor, öğrendiğimiz Jutsu tekniklerini de uygulayabiliyoruz. The Legend of the Golden Castle genel olarak Ninja Skill Book’tan daha oynanabilir bir oyun ancak vasat olmaktan öteye gidemediğini de belirtmek gerek.
Unutmadan Jajamaru serisinin bir RPG oyunu daha var aslında. Yeniden bir Zelda klonu olan ve hatta Batıya da lokalize edilen Gameboy oyunu Taro’s Quest. Ama o oyun nedense bu pakette yer almıyor. Halbuki pakette yer alan iki oyundan da daha başarılı bir oyundu. Büyük ihtimalle Batıya da çıktığı için yayın hakları öteki bir firmadadır diye düşünüyorum. Neyse sıhhat olsun diyelim.
Paketin içerdiği ekstralara gelecek olursak da artık standart olarak gelen ekran filtreleri, istediğiniz an kayıt alma, geri sarabilme özelliği üzere artık ezbere sayabileceğimiz şeyler. Bunun yanı sıra her iki oyuna da daha süratli level atlama, düşmanlardan daha çok para düşmesi, Jutsu’ları oyunun başında öğrenmek üzere özel geliştirme seçenekleri konulmuş ki bunlar birinci bakışta hile üzere görünse de artık oldukça eskimiş bu oyunları daha keyifli hale getirebilmek için ülkü bence. Shuriken satın alacağım diye birebir yaratıkları 10 sefer değil de 5 defa kesmenin adil olmayan hiçbir yanı yok bana kalırsa. Çünkü retro oyunların zorluk anlayışı ile çağdaş oyunların zorluk anlayışı ortasındaki farktan kaynaklı, artık değişmiş (daha doğrusu değişmek zorunda kalmış) bir norm bu.
Şunu açık bir lisanla belirtmek gerekir ki her iki oyun da benim üzere serinin hayranları yada cinsin meczupları haricindekileri pek de hitap etmeyecek oyunlar, hele ki cinsin daha başarılı oyunlarını daha evvel oynadıysanız (ki büyük ihtimalle de oynamışsınızdır). Mutlaka makûs oyunlar değiller ama özgün bir içerek sunmuyorlar ve günümüz standartları için biraz hantal sayılırlar. Lakin yalnızca Japonya’ya çıkmış ve içinde yüzlerce sayfa metin barındıran bu oyunları İngilizceye çevirip çağdaş Batılı oyunculara da ulaştırabilmek sahiden ayakta alkışlanması gereken bir iş. O yüzden oyunları beğenin ya da beğenmeyin, bu takdire şayan iş için United Games’i can-ı gönülden tebrik ediyorum. Darısı Japon topraklarına hapsolmuş kaç oyunlara…
