Sizlere çok değerli bir şey itiraf edeceğim lakin ortamızda kalsın. İki hafta öncesine kadar elimi rastgele bir soulslike oyununa sürmedim! Bilhassa Bloodborne’un dünyası, sanat ve kısım dizaynları, çevresel kıssa anlatımı ilgimi çekse de o zorluğu düşündüğüm anda bile kötülük geliyor. Hiç bulaşmadım o yüzden. Lakin iki hafta evvel Tunic o cıvıl cıvıl Zelda’dan esinlenen dünyası ile beni kandırdı. Hem de sözün tam manasıyla kandırdı. Sevimli tilkili bir oyunun soulslike olabileceğine ihtimal vermedim hiç. Olayın farkına vardığımda artık çok geçti. Birinci boss’a gelmiş, saçımı başımı yoluyordum.
İşin daha da enteresan tarafı The Last Hero of Nostalgaia ile teğe bir birebir şeyi yaşadım! Grafiklerine ve espri anlayışına kanıp hevesle yükledim. Birinci sefer öldüğümde çıkan “Yes, this is a soulslike” başarımına bile kuşku ile yaklaştım. Kesin bu da bir espri, agam benimle eyleneyi dedim. Yok eylenmeyiymiş. Birinci boss’ta saçımı başımı yolmaya başladığımda ciddiye kabullendim bunu.
Özetle demem o ki iki haftada iki adet soulslike oynamış olsam da hala tıbbın cahili sayılırım. Anlatacaklarımın büyük bir kısmı Dark Souls severlere çok tanıdık gelecektir. Sizler için lafı uzatmadan yazıyı özet geçeyim: oyun çohii, sakın kaçırmayın, gidip alın. Benim üzere bu ana kadar tipten uzak kalanlardansanız çayınızı, kahvenizi koyup gelin. Sizlere anlatacaklarım var!
Dark Souls’a giriş
Peşin peşin söylüyorum bu oyun tipi ile bir nefret-sevgi bağlantısı oluştu. Lakin klişe “Boss çok sıkıntı, saatlerce cebelleştikten sonra kesmenin tatmini bambaşka” olanından değil. Çok net bir biçimde sıkıntı boss’ları sevmedim. Boss’a git, on saniyede öl, son kayıt noktasına dön, boss’a kadar iki dakika yürü, düşmanların ortasından sıyrıl, on saniye sonra tekrar öl döngüsü hudut etti. Boss’a kadar yürüme kısmını bir kenara bıraksak dahi tıpkı şeyi tekrar tekrar denemekten sıkılıyorum. Bu incelemeyi yazmam gerekmeseydi muhtemelen birinci önemli boss’ta bırakacaktım oyunu. Lakin uygun ki bırakmadım zira geriye kalan her şey çok başarılı!
Bir sefer nerdeyse her düşmanın tehlikeli olabilmesi, dikkatsiz davranırsak gözümüzün yaşına bakmadan dayak atması oyuna heyecan katıyor hakikaten. Bu sayede labirent üzere haritalarda az can ile hayatta kalmaya çalışıp düşmanlarla köşe kapmaca oynarken bir kestirmeye, kıyıda köşede kalmış bir kayıt noktasına denk gelmek çok tatmin edici bir deneyim oluyor. Üstüne bir de kaydınızı alıp canınızı yeniledikten sonra geri dönüp sizi üzen düşmanlara dayak atmak daha bir tatlı oluyor. Zannedersem soulslike janrasının başarısı tam olarak bu döngüden geliyor.
Haritaya labirent üzere dediğime de bakmayın siz. Birinci bakışta çok karışık üzere gelse de başarılı kısım dizaynları sayesinde yolunuzu bulabiliyorsunuz ve neredeyse hiçbir vakit kaybolmuyorsunuz.
Buraya kadar Dark Souls anlattım durdum. Diyeceksiniz ki, bu oyunun Dark Souls’dan hiç mi farkı yok? Var tabii! Lakin o farklar oynanıştan çok anlatı ve sunumda ortaya çıkıyor.
Grafik her şeydir!
İsminden de anlayabileceğiniz üzere olay Nostalgaia isimli, buram buram nostalji kokan bir oyun dünyasında geçiyor. Bir vakitler kahramanlarını çok sevmiş bu dünya bir sebepten dolayı çürümeye yüz tutmuş ve grafikleri bozulmaya başlamış. Artık NPC’ler kahramanlardan nefret eder hale gelmiş. Anlatıcı bile bu dünyadan ümidi kesmiş. Derken ortaya Nostalgaia’nın grafiklerini düzeltebilecek, ve dünyaya eski ihtişamını kazandırabilecek bir kahraman ortaya çıkıyor: çöp adam.
Grafiklerin gitgide eskidiği bu dünyanın kurtarıcısı kolay bir çöp adam olabilir miydi? Anlatıcıya nazaran yanıt natürel ki hayır. Seyahatimiz boyunca memnuniyetsiz anlatıcının anlatıcı memnuniyetsiz ve yargılayıcı lafları ile bize eşlik ediyor. Kıssanın tadını kaçırmamak için daha fazla ayrıntıya girmeyeceğim lakin kullandığı anlatı araçlarından bahsetmek istiyorum.
Anlatıcı, oyunda karşılaştığımız karakterler, çevresel kıssa anlatımı hoş beğenilen fakat Dark Souls oyunları bunlarla yetinmeyip birçok ayrıntıyı eşya tariflerine gizlemekle meşhur. İşte Nostalgaia bu tekniği bir adım ileri götürüp bir hatıra sistemi eklemiş.
Ortalıkta bulduğunuz çabucak hemen her eşyanın unuttukları anıları var. Hatırlamaları için tasvirindeki ipuçlarını takip ederek oyunda bir yeri bulmanız gerekiyor. Gerçek yeri bulup “hatırla” tuşuna bastığınızda eşya eski sahibinin kıssasını özet geçiyor.
Bu sistem sizi oyun dünyasına daha fazla dikkat etmeye, ortalığı incelemeye itiyor. Fakat ne yazık ki birebir vakitte Nostalgaia’nın ufak lakin hudut bozucu bir kusurunu gözümüze sokmuş oluyor: envanter idaresi. Oynarken her değişik bir şey gördüğünüzde tabanına gidip burada hatırlayabilieceğim bir şey var mı diye envanterinizi denetim edesiniz geliyor. Başlarda bir sorun teşkil etmese de eşya sayısı yüzleri geçtiğinde bu süreç çok can sıkıcı bir hale gelebiliyor. Eşyaları bölgelere nazaran ayıran kategoriler var fakat keşfettiğimiz bölge sayısı arttıkça orası da kullanışsız hale geliyor. Üstelik o kategorileri gezerken eşyayı hatırlayamıyoruz. Bu süreç için her türlü ana envanteri açmamız lazım.
Hatıra işini en sona bırakayım diyebilirsiniz fakat o durumda da bonusları kaçıracaksınız. Bu sistem yalnızca kıssa anlatımı için değil, karakter gelişimi için de kullanılıyor zira. Anıları topladıkça hem eşyaların gücü artıyor hem de birtakım bonuslar geliyor. Fazladan can, ekstra hasar üzere epey değerli bonuslar bunlar.
Wow good game design therefore try read
Neyse ki işimizi biraz da olsa kolaylaştıran bir ileti sistemi var. İstediğiniz bir noktada hazır kalıpları kullanarak diğer oyuncular için ileti bırakabiliyoruz. “Remember sword” ya da “try left” üzere. Hazır kalıplarla sıkıntımızı anlatmak her vakit kolay olmayabiliyor doğal. Fakat gördüğüm kadarıyla oyunda şimdiden bir lisan oluşmuş bile. Mesela “Good game design” bir kayıt noktasını ya da bir kestirmeyi anlatıyor genelde. “Bad game design” ise burada bir şey yok, boşuna geldin manasında kullanılıyor. Bilhassa daha evvel soulslike oynamadıysanız bu bildirilere dikkat etmenizi öneririm, hayatınızı çok kolaylaştırabilirler.
Yazı boyunca oyunu (oynamadığım) Dark Souls ile karşılaştırıp durdum lakin son olarak kıymetli bir noktaya değinmek istiyorum: oyun DS kadar güç değil. En azından insanların mızmızlanmasına inanacak olursam o halde yorumlayabilirim. Birinci ve son boss’lar haricinde takıldığım yahut önemli bir formda zorlandığım bir yeri olmadı. Bu manada zorluk düzeyi çok âlâ ayarlanmış diyebilirim.
Benim üzere “Öff bu çok sıkıntı artık kim uğraşacak…” diyerek soulslike biçiminden uzak duranlardansanız The Last Hero of Nostalgaia’ya bir talih verin. Ne yapın edin o birinci boss’u da dövün. Pişman olmayacaksınız. Şayet hali hazırda janranın hayranıysanız da bu oyunu kesinlike oynayın. Hele hele bu fiyatlara hiç kaçırmayın!
