Yıl 1962… Rusya ve Amerika uzaya insan gönderen birinci ülke olmak için kıran kırana çaba ediyor. Ancak Rusların öteki bir planı daha var: Dünya’nın merkezine bir keşif takımı yollayıp buraları kolonileştirmek. Bu uğurda “Little Orpheus” ismini verdikleri, atom bombasıyla çalışan bir aygıt geliştiriyorlar. Ona refakat etmesi için de Ivan Ivanovic isimli bir kozmonotu görevlendiriyorlar. Sonra da ikisini birden dev bir matkapla dünyanın merkezine postalayıveriyorlar. Fakat hem Ivan hem de Little Orpheus yeraltına iner inmez sırra kadem basıyor ve bir daha onlardan haber alınamıyor. Ta ki Ivan üç yıl sonra apansız ortaya çıkana kadar…
Rus kozmonotları yeraltında pek bir yalnızlar
Oyunumuz Ivan’ın bir general tarafından sorguya çekilmesiyle başlıyor. Ona Little Orpheus’a ne olduğunu derhâl açıklamasını, aksi takdirde kurşuna dizileceğini söylüyorlar. Böylelikle Ivan da başından geçen maceraları anlatmaya koyuluyor. Biz de bu esnada onu yöneterek yaşadıklarını şahsen deneyim ediyoruz.
Ivan evvel dünyanın çekirdeğindeki balta girmemiş bir ormanda dinozorlarla karşılaşıyor. Sonrasında yolu kayıp medeniyetlerin kalıntılarına, buzullara, denizlere, çöllere ve daha kacına düşüyor. Biz de bu ortada Arzın Merkezine Seyahat’ten tutun da Sinbad’a dek kaç klasik maceranın içine düşmüş üzere, nostaljik bir pay kapılıyoruz yüzümüzde hafif bir tebessümle. Oyunun tadı kaçmasın diye bu kısımlardan çok ayrıntılı bahsetmeyeceğim zira Little Orpheus’un neredeyse bütün numarası bundan ibaret: Sanki Ivan artık nereye gidecek, nasıl bir gizemle karşılaşacak diye merak ettirmek.
Neden derseniz, Little Orpheus’un oynanış mekanikleri çok fakat çok cılız. Ekranın sağına gerçek koş, ortada bir pürüzlerin üstünden atla, bir-iki kolu çek… Hepsi bu. Hâlbuki macera çok hoş başlıyor, çok şey vadediyor. Kocaman bir T-Rex’le saklambaç oynadığımız kısım hele, offf… Ancak kısımlar ilerledikçe oynanış da giderek tekdüzeleşiyor maalesef. Gerçi Dear Eshter üzere yürüme simülasyonlarıyla tanıdığımız Chinese Room’dan daha fazlasını beklemek de benim kusurumdur tahminen de.
Ah, sevinci yeter
Ama oyunu kurtaran çok büyük bir etmen var: Ivan Ivanovic. Bahtsız kozmonotumuzun hem anlattıkları hem de sakarlıkları o kadar komik ki gülmeden edemiyorsunuz. Bir şeyi başardığında şapşal şapşal gülmesi, korktuğunda küçük bir kız üzere çığlık atması oyundan aldığınız keyfi arttırıyor.
Hikâye anlatımı sizin için oynanıştan daha değerliyse ve İngilizcenize güveniyorsanız 4 saatlik bu “komedi dizisine” bir talih verebilirsiniz. Ancak oynanış manasında çok şey beklemeyin.
