Bir kedinin gözünden hayat nasıl görünüyordur sanki? Yani düşünsenize dev bir şey sizi kapalı bir yere sokuyor, hiçbir nesne tanıdık değil, orta sıra camdan kuş (bizim bakış açımızla uçan hamburger) falan izliyorsunuz ancak tutmanıza müsaade yok, sizi besliyor, seviyor, orta sıra sonlanıyor fakat sonra çabucak unutuyor falan…
İşte bir kedinin gözünden oynadığımız Cats and the Other Lives’ın bu niyete yakın bir oynanış ideolojisi var. Yalnızca bir kedinin yapabildiği şeylerle hudutlu olarak, bir kıssayı nasıl ortaya çıkarabiliriz?
En büyük endişemiz: Nefret ettiğimiz ebeveynlerimize dönüşmek…
Zengin ve nüfuzlu Mason ailesinin babası Bernard vefat edince, ailenin dört bir yana dağılmış fertleri de cenaze merasimi için bir ortaya gelir. Olağan işin içinde Bernard’ın ailesinden sakladığı sırlar, kimsenin tek başına masraflarına yetemeyeceği bir malikane ve bir Cultic Games oyunundan bekleneceği üzere, doğaüstü güçler var.
Bolca kaygısı olan bir ailenin içinde, bu türlü bir anda bir kedi olarak dolaşmak gerçekten acayip bir his. Bir yandan bütün aile fertlerinin bir kaygısı var. Kimisi babası üzere ilgisiz olmayayım derken 180 derece dönüp dünyanın en denetimci annesine dönüşmüş. Kimi hayallerinin peşinden gitmeye çalışırken o hayallerin gerçekleşmesinin zorluğu altında ezilip kalmış. Aileye asla dahil olamamış bir evlatlık, aldatma, palavra dolan…
Ve biz de tombul sarı bir kedi olan Aspen olarak meskenin içinde sağdan sola dolaşıp duruyoruz.
Aspen’i görünce kederini unutanlar, sağa sola çatıp “Aspen bir çekil ayak altından yaa,” diye yakınanlar; meskenin bir kedisi olmak sıkıntılı iş. Hele de bu türlü bir konutta.
BİRİSİ KAPIYI ÇABUCAK AÇMAZSA KOLTUĞU KEMİRİRİM VALLAHİ DİYORUM
Sadece bir kedinin yapabildiği şeylerle sınırlısınız derken, bunu önemli söylüyordum. Yani koltukların altına girebilir, raflara tırmanabilir, cingözlük yapıp meskenin dışına kaçabilirsiniz. Lakin mesela dışarı kaçarsanız yatak odasına süratli seyahatle falan küt diye ulaşamazsınız lakin.
Öbür yandan kapıları ve pencereleri de kendi kendinize açamıyorsunuz. Birisinin sizin için açması gerek.
Bu noktada oyunu insanların peşinden gezinerek oynamak bayağı değişik bir mekanik. Evet, bulmacalar var lakin yeniden yapabileceğiniz aksiyonlar kedi aksiyonları. Baş yürütme kısmını siz gerçekleştireceksiniz. (İpuçları da var isterseniz.) Ve elbette oyun içindeki değişik işaretler sizin nereye gitmeniz gerektiğini size anlatıyor. Ya bir kedi olarak işitme ve koklama duyularınızı kullanıyorsunuz, ya karnınız acıkıyor da mama kabına gitmek zorunda kalıyorsunuz. Bir formda olmanız gereken yerde buluyorsunuz kendinizi.
Bir kedi olarak mevzu mankenliği
Cats and the Other Lives’ı çok çok sevmeme karşın birtakım şeyler var gözüme batan, natürel bu batmaların inceleme yazabilmek için çabukla oynamış olmamdan kaynaklanması da mümkün.
Fakat bir kedi olarak olaylara tanıklık ediyor olmamız, bilhassa ikinci kısımda biraz sinematikten sinematiğe koşmamıza sebep oluyor. Sonra bir de bulmaca olsun diye ortaya karıştırılmış üzere hisseden bulmacalar var. Ve işte kapıyı koruyan Will’i oradan uzaklaştırmak için yapmamız gereken şaklabanlıklar, bir bebeği uyutmak ya da bir yerde duyduğumuz ipucunu alıp öbür yerdeki bilinmeyen objeyi ortaya çıkarmak üzere bulmacaların yanında sönük kalıyorlar.
Bu küçük eksiklere karşın Cats and the Other Lives çok keyifli, ilgi cazibeli ve kompakt bir oyun olmayı başarıyor. Muhakkak bu yılın deneyim edilmesi gereken bağımsız yerli üretimlerinden.
