Geçen akşam yeniden Lies of P oynuyordum ve Bahar uzun vakittir duymayı beklediğim o soruyu nihayet sordu: “sen neden daima bu tıp oyunları oynuyorsun?”.
“Ne tıp oynuyormuşum?” dedim… “Hani Dark Souls üzere olanlar işte, ne vakit görsem bu türlü bir şeylere denk geliyorum” dedi. Güya vaktinde “Hadi Bloodborne oyna da izleyeyim” diyen kendisi değilmiş üzere.
“E ne oynayayım” dedim. “Yok mu hiç şöyle çiçekli böcekli bir şeyler, sağa sola koşalım, birilerine yardım edelim” dedi.
Parmaklarımla dudaklarına sus yaptım (aslında yapmadım ancak yaptığımı hayal ettim). ”Daha fazla bir şey söyleme, var o denli bir oyun” dedim. “Gel haydi şu Wildmender’a bakalım madem.”
Şimdi bu Wildmender’ın tam da Bahar’ın istediği üzere son derece relaks, çiçekli böcekli, dinlendirici, gerilimsiz bir oyun olması gerekiyordu. Sonuçta teması ıssız bir dünyayı, bir çölü hayata döndürmek, bunun için çiçekler ve bitkiler yetiştirmek, su kanalları açmak, toprağı şekillendirmek. Lakin oynarken bir gerilim oldum ki sormayın, güya tüm dünyanın geleceği omuzlarımdaymış üzere. Dahası, elimden de bırakamadım mereti, oynadıkça oynayasım geldi.
Wildmender’ı çölde geçen, güçlü iklim şartlarında bir yandan hayatta kalmaya çalışırken bir yandan bahçıvanlık yaptığımız bir oyun diye özetlemek mümkün tahminen lakin bu tarif bence biraz fazla kolay kalıyor. Bir kez yapmaya çalıştığımız şey yalnızca günlük gereksinimlerimizi karşılayıp hayatta kalmak değil, bu meyyit toprakları suların aktığı, envai çeşit bitkilerin yetiştiği, capcanlı bir yeni dünyaya dönüştürmek. Yalnızca bu da değil, bu esnada bu dünyada yaşayan ilahları da uyandıracak, türlü türlü kötülükle de savaşacak, yapılar ve eşyalar inşa edeceğiz. Yani anlayacağınız oyunda bizi meşgul tutacak bir ton şey var.
Çölün ortasındaki bir vahanın yanı başında uyandığımızda hiçbir şey hatırlamıyoruz. Karşımızda bir ruh var, ismi Vidyas. Kendisi bize oyun boyunca yardımcı olacak ancak onun da isteği bu ıssız çöle hayatı geri getirmemiz. Evvel birkaç sopa, birkaç taş toplayıp bir tezgah kuruyoruz. Sonra yeniden birkaç kolay gereç kullanarak kendimize bir orak, bir de kürek yapıyoruz. O sırada karnımız acıkıyor olağan, mataramıza pınardan doldurduğumuz suyla suladığımız kaktüsler meyve verince onları yiyoruz (gerçekte de kaktüs meyvesine bayıldığım için sadece buradan bile +1 puan veririm). Sonra da orağımız ve küreğimiz ile başlıyoruz etrafı keşfetmeye, bitki tohumları toplamaya, ölmüş ağaçları parçalayıp materyal bulmaya.
Topladığımız tohumları su kenarındaki yerlere ektiğimizde kök salıyor ve büyümeye başlıyorlar. Küreğimizle suyun etrafındaki toprağı kazıyor, düzeltiyor ve suyun daha fazla yere akmasını sağlıyoruz. Birinci etapta kendimize ufak bir ‘yaşam alanı’ kuruyoruz anlayacağınız. Çiçeklerimiz olsun, yiyeceğimiz olsun, suyumuz esasen var.
Wildmender’ın asıl olayı ise “dur biraz etrafta gezineyim, tüm gün bu türlü mal üzere güneşin altında yatmayayım” dediğinizde başlıyor. Bakın, bu bir çöl oyunu. Çölde güneş doruktayken o denli başınıza nazaran gezemezsiniz ya, Wildmender’da da gezemiyorsunuz. Gündüzleri çok yoruluyor, çok süratli susuyorsunuz. O yüzden ya kampınızda gölgelikte, ya etrafta bulduğunuz yapıların içinde yahut gölgelerinde vakit geçiriyor, ya da bulduğunuz çeşitli bitkileri (örneğin şemsiye mantarı) kullanarak güneşten koruyorsunuz kendinizi. Oyunda asıl ilerlemeler güneş çekildikten sonra oluyor zira hem bu saatlerde ortalıkta daha rahat hareket ediyor, hem de hayaletleri görebiliyoruz.
Hayaletler işin en kıymetli kısımlarından birini oluşturuyor. Her hayaletin kendi öyküsü var, kimileri bize misyon veriyor, kimileri ise Anı Puanı. Bu anı puanlarını yetenek ağaçlarından yetenek seçmek için kullanıyoruz. Farklı hayaletler farklı ağaçlar için puan veriyor, kimileri Survival, kimileri Arcane, kimileri Spiritual. Survival ağacında daha çok hayatta kalmaya yönelik yetenekler, daha âlâ eşyalar, daha yeni binalar yapma yetenekleri vs bulunuyor. Spiritual çok değerli; hayvanlarla konuşmak, tıkanmış su pınarları tamir etmek, meyyit bitkilere hayat vermek vs daima burada. Arcane’de ise wraith’lere karşı savaşta kullandığınız aynanız, sigil taşı geliştirmeleri üzere yetenekler bulunuyor.
Oyun dünyasında bir boş boş etrafta dolaşan ve yüksek bir yere tırmandığınızda yakınlarda varsa yerlerini görebildiğiniz hayaletler var, bir de mezar taşlarına adakta bulunarak çağırdığınız hayaletler. Biraz ilerleyip yeni yetenekler kazandığınızda bir sunak sayesinde hayaletlerin yerlerini daha rahat tespit edebilmeye başlıyorsunuz. Bunlar sayesinde hem bu tuhaf dünyada neler olup bittiğini daha âlâ anlamaya başlıyor, hem de etrafta daha süratli dolaşmak yahut daha verimli işler yapmak için gerekli yetenekleri ediniyorsunuz.
Wildmender sözün tam manasıyla yavaş yavaş açılan, fakat açıldı mı da pir açılan bir oyun. Bunun için en başta çok fazla etliye sütlüye bulaşmadan evvel Vidya’nın verdiği vazifesi tamamlayıp, onun 4 kesimini bulmanızı öneririm. Zira bu sayede hem size değerli bilgiler veriyor, hem de rableri bulmak için yola koyulabiliyorsunuz. Her ilah size daha süratli hareket etmenizi, şiddetli yerlere daha rahat erişebilmenizi, çölü daha verimli hale dönüştürmenizi sağlayan yardımlarda bulunacak zira. Birinci karşılaştığınız ve özgür bıraktığınız ilah olan Naia sayesinde hem öbür üç yaradanın (Toprak rabbi Gleb, Fırtına ilahı Stryge ve Vakit rabbi Oros) varlığından haberdar oluyor, hem de kim olduğunuzu keşfetme yolunda değerli bir adım atıyorsunuz. Bu spoiler sayılmaz ancak siz birtakım öteki rablerin karşı çıkmasına rağmen yaratılmış bir insansınız ve çölün mukadderatında de çok kıymetli bir yere sahip olacaksınız. Yalnızca bunu bilmek ve rableri aramaya çıkmak bile öykünün nerelere gideceğini acayip merak etmenize neden oluyor, bana o denli oldu zira.
Hani başta gerilim oldum demiştim ya. Buraya kadar aslında dinlendirici bir yapısı varmış üzere değil mi oyunun? Ancak durum şu ki, her şeye yetişmeye çalışmak çok güç. Bir şeyler yapmak için vaktiniz az, su hiçbir vakit kafiymiş üzere gelmiyor, daima olarak acıkıyorsunuz, yolda gördüğünüz bitkilere su döktüğünüz için mataranız boşaldı diye susuz kalıyorsunuz, başınıza güneş geçmeye başlıyor falan filan. Bu yüzden oyunu dilediğim üzere oynayamadığımı fark ettim mesela, geçitleri tamir edeceğim, materyalim yok. Materyal toplayayım diyorum, vakit yetmiyor. Bir yandan vahamızın oraya ektiğim bir sürü bitki var, bakımları güç.
Ama oyunun geliştiricisi Muse Games olağanüstü bir Zorluk ayarı menüsü koymuş oyuna. Girdim, susuzluk ve açlığı yarı yarıya düşürdüm. Gündüz mühletini birazcık azaltıp gecelerin uzunluğunu artırdım. Oyun o kadar güzelleşti ki anlatamam. Yeminle birinci başlardaki gerilimden eser kalmadı. Yiyeceğimize, içeceğimize, sıhhatimize tekrar dikkat etmek gerekiyor lakin bunlar birinci derecede kaygı olmaktan çıkınca keşif hissini çok daha hoş biçimde yaşamaya başlıyorsunuz. Ve inanın buna değiyor zira Wildmender’ın kıssası sahiden keyifli.
Grafiklere dair de bir iki şey söyleyesim var. Palavra yok, oyunun en başında grafiklerin biraz kolay olduğunu düşündüm. Ana karakterimiz bile Playmobile setinden çıkmışa benziyordu. Fakat sonradan çölüm renklenmeye başladıkça, her tarafta çiçekler açmaya başlayınca, farklı biyomların kendine has efektlerini ve birbirinden farklı görünümlerini gördükçe fikrim süratlice değişti. Bilhassa de geceleri düzgünce hoşlaşan dünya, ruhlar, yıldızlar, çiçeklerin üzerinde biriken esanslar falan derken oyunun kendine has stilize yapısına bir epey alıştım. Yalnız birtakım modeller gereğinden fazla kullanılmış, mesela yapıların birçok neredeyse birbirinin birebir. Keşke bu bakımdan biraz çeşitliliğe gitmiş olsalarmış, “ben burayı daha evvel görmüştüm” hissini silkelemek bir türlü mümkün olmuyor zira.
Wildmender büsbütün “dünyayı keşfederek yeni kaynaklar bul, sonra o kaynakları kullanarak bahçeni daha da güzelleştir, daha düzgün ekipmanlar yap ve bu sayede daha uzaklara gidebil” döngüsü üzerine konseyi bir oyun. En sevdiğim yanı da daima olarak ana üssümüze dönmek zorunda olmamız oldu aslında, zira başınızın üzerine bir çadır, önüne bir tezgah kurduğunuz her yeri üs olarak kullanabilmeye başlıyorsunuz. Alışılmış söylememe bile gerek yok, kamp kuracağınız yerlerde su ve yiyecek kaynaklarının bulunması çok değerli.
Peki Bahar beni bu türlü çiçekli böcekli oyuna bulaştırdıktan sonra ne yaptı dersiniz? İzlemekten sıkıldı 🙂 Wildmender’da düşmanlar da var, aşikâr bir ölçü aksiyon da ancak bu savaş kısımları biraz fazla kolay. Oynayan için heyecanlı anlar yaratabiliyor lakin izlemesi o kadar da keyifli değil. Bir de dakikalarca kürekle yeri kazıp hendek yapmamı, suyun az su alan bitkilere yanlışsız dökülmesini sağlamak için yer düzeltmemi seyretmeyi de fazla eğlenceli bulmadı sanırım. Fakat ben Wildmender’da vakit geçirmeyi seviyorum. Oyunun sonunu şimdi göremedim, kendimi bağ bahçe işlerine kaptırdım mı vazife kovalamayı unutuyorum zira. Demek ki bünyenin soulslike dışındaki oyunlara da gereksinimi varmış, bir anda çiçek üzere adam oluverdim.
