Tomb Raider için oyun tarihinin en kıymetli fikri mülklerinden biri demek yanlış olmaz sanırım. Birinci defa 1996 yılında bizlerle buluşan serinin birinci oyunu, hem üç boyutlu macera oyunlarında çığır açmış hem de bizleri Lara Croft üzere akıllara kazınan, unutulmaz bir karakterle tanıştırmıştı. Artık size April Ryan, Kate Walker yahut Victoria McPherson desem muhtemelen çoğunuz onlar kim diye sorarsınız. Hâlbuki hepsi de vaktinde yeterli tanınan bayan kahramanlardandı. Lakin Lara Croft dediğim anda ister yeni, ister eski jenerasyon bir oyuncu olun, hepiniz Tomb Raider’dan bahsettiğimi şıp diye anlarsınız. İşte o derece ikonik bir karakter kendisi. O denli ki bugüne dek 12 ana oyuna, 3 sinema sinemasına ve yirmiye yakın yan oyuna husus olmuştur bu gözü pek mezar hırsızının maceraları. Hatta ufukta yeni oyunları ve animasyon sinemaları bile var.
Ama gelin görün ki serinin bundan 20 küsur sene evvel çıkan birinci oyunları artık neredeyse oynanamaz durumda. Şayet vakti vaktinde kendileriyle haşır neşir olmadıysanız ve eski oyunlara özel bir ilginiz yoksa bayağı bayağı katlanılmaz durumdalar hatta. Denetimleri çok hantal, kamera açıları felaket, grafikleri eski ve daha bir sürü şey… İşte artık bunu değiştirme vakti. Hem de olağanüstünün fevkinde bir remaster üçlemesiyle.
Yemeğin Salçalısı, Lara’nın Çift Tabancalısı
Tomb Raider I-III Remastered, isminden da anlaşılacağı üzere Lara Croft’ın birinci üç oyununun tam elden geçirilmiş versiyonlarını sunuyor bize. Üstelik yalnızca bununla hudutlu kalmıyor, her oyunun ek paketlerini de içeriyor. Üç oyun boyunca Lara’yla birlikte Mısır piramitleri sizin, balta girmemiş ormanlar bizim dolaşıp duruyor, çeşitli harabelere girip çıkıyor ve bin bir çeşit tuzakla cebelleşiyoruz.
Gözümüze birinci çarpan en büyük değişiklik Lara’nın modellemesi. Piramit üzere göğüsleri olan, pikselli Lara gitmiş ve yerine saç örgüsü sallanan, gözlerini kırpıştıran, ellerinde parmakları olan, kaplamaları ve modellemesi çok daha başarılı bir Lara gelmiş. Birebir halde kısım dizaynları, düşmanlar, silahlar ve tuzakların kaplamaları ve modellemeleri de elden geçirilmiş. Artık hepsi daha net, daha pak ve göze daha güzel görünüyorlar. Hakeza yeni ışıklandırma tekniği ve sağa sola eklenen gökyüzü modellemeleri de çok hoş olmuş.
Ama bu demek değil ki her şey çok gerçekçi. Hayır, tam tersine köşeli kayalar ve eğimli rampalar motamot yerlerini koruyorlar. Yabani hayvanlar da Lara’nın yeni modellemesinin yanında biraz daha eski, biraz daha köşeli kalıyorlar. Yani o denli çok gerçekçi ormanlarla yahut yelesi rüzgârda sallanan aslanlarla falan müsabakayı beklemeyin. Yeni gözüken ancak eskinin havasını koruyan, enteresan bir karışım çıkmış daha çok ortaya. Şahsen ben sevdim, lakin grafiklere çok takıntılı olan, yeni kuşak bir oyuncu beğenir mi emin değilim.
Tabii burada dikkat edilmesi gereken şey bu oyunların yapısının son Tomb Raider’lardan çok daha farklı olduğu. Şayet seriye Uncharted’ın müsaadeden giden 2013 imali oyunla başladıysanız ve bu üçlemeye misal bir beklentiyle girişirseniz çok büyük hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz. Zira Tomb Raider I-III anahtarlarla kapıları açtığımız, kutuları ittiğimiz, tuzaklardan kaçtığımız ve saklı düzenekleri çalıştırdığımız bir oyun yapısına sahip. Açık dünya haritalarda değil, kısımlara ayrılmış yerlerde – yeraltı geçitleri, mağaralar, antik mezarlar – dolaşıyoruz. Milimetrik sıçramalar, bulmaca çözme yeteneği ve süratli refleksler özellikle değerli bir rol oynuyor. Düşmanların yapay zekâsı da vefatına üstünüze koşmak ve bazen iki-üç kişi birebir anda sizi köşeye sıkıştırmaktan ibaret. Bilhassa de birinci oyunda. Sonuçta 90’larda yapılmış, o periyodun izlerini yansıtan üretimlerden kelam ediyoruz burada.
İşin en etkileyici tarafı geliştirici takımın bütün bunları eski oyun motorunu ve kaynak kodlarını kullanarak yapmış olmaları. Evet evet, gerçek okudunuz; geliştirici grup ta 28 sene evvelki grafik motorunun tıpkısının birebirini kullanmışlar bu remaster üçlemesi için. Hasebiyle da karşımızda neredeyse teğe bir tıpkı oyunlar var. Bulmacalar, yerler, düşmanlar, tuzaklar… Hepsi lakin hepsi tam hatırladığınız yerde, tam hatırladığınız hallerde çıkıyorlar karşınıza. Bu da acayip bir nostalji tesiri yapıyor bünyede. İşin bir öteki hoş tarafıysa, artık birçok remaster oyunda âdet olduğu üzere yalnızca tek bir tuşla eski grafiklere geçiş yapabilmeniz. Böylelikle yıllar evvel birebir yerlerin nasıl göründüğünü hatırlayabiliyor, hatta isterseniz o formda oynayabiliyorsunuz.
Modern Ölme Yolları
Tomb Raider I-III Remastered’ın getirdiği en büyük yeniliklerden biri de hiç kuşkusuz “modern denetimler.” Yazının başında da belirttiğim üzere, eski Tomb Raider oyunlarını günümüzde oynamak çok sıkıntı olabiliyor. Hele ki 90’larda standart olarak görülen tank denetimlere alışık değilseniz. Bu üçlemede dilerseniz hâlâ eski denetim şemasıyla oynayabiliyor, karakterimizi ok tuşlarıyla falan yönetebiliyorsunuz. Lakin ayarlardan çağdaş denetimleri seçip günümüz standartlarına daha yakın bir şemaya geçme seçeneğimiz de var artık. Bu sayede Lara’yı WASD ile yönetip, kamerayı fareyle yönetim etmek artık mümkün. Tam denetimci dayanağı de eforu. Okurken “Ee, ne var bunda?” demiş olabilirsiniz ancak ikisinin de çok büyük bir nimet olduğu konusunda sizi temin ederim. İnancın bana.
Sorun şu ki çağdaş denetimleri kullanırken bazen kamera acayip derecede sapıtabiliyor. Resmen bağımsızlığını ilan ediyor hatta, kendi macerasını yaşıyor kerata. Siz sağa bakmaya çalışırken o sizi kolunuzdan çekiştirip “Dur bakayım şurada ne varmış!” diye sola dönebiliyor. Ne yapıp etseniz bir türlü istediğiniz tarafa çekemiyorsunuz kendisini. Hele dar alanlarda… Aman Allah’ım! Bir anda fırıldak üzere dönüveriyor, yerinizi yurdunuzu şaşırtıyor size. Sonrası malum, kazara düşülen uçurumlar, kameranın sevgililiği yüzünden yaşanan elim kazalar, bilumum bahtsız vefatlar falan… Bu üçlemedeki en büyük düşmanınız kamera dersem vallahi de abartmış olmam. Bir de çağdaş denetimleri seçtiğinizde geriye yahut yanlara parende atmak biraz daha zorlaşıyor; bu hareketleri yapabilmek için tabancalarınızı çekili tutmanız gerekiyor zira. O vakit bile eskisi kadar kullanışlı olmuyor, olamıyorlar güya.
Elden geçirilmiş üçlemenin pek beğenmediğim bir başka yanıysa kısım ortalarındaki sinematiklerin motamot bırakılması oldu. Hepsi epeyce düşük çözünürlüklü ve eski görünüyor. Onlara da azıcık el atsalar, biraz yüzlerini gözlerini düzeltseler çok yeterli olabilirmiş. Bir de çok büyük bir sorun sayılmaz ancak eski ses belgeleri motamot kullanıldığından silah sesleri, patlamalar ve yaratıkların bağırışları falan bazen kulak tırmalayabiliyor. Ha, bu sayede Lara’nın sesi motamot korunmuş, o başka.
Tomb Raider I-III Remastered ek paketleriyle birlikte 50-60 saate yakın bir oynanış vaat ediyor. Serinin eski hayranlarındansanız gözünüz kapalı satın alabilirsiniz. Tomb Raider’ın birinci oyunlarını merak eden ve eski üretimlere meraklı olan oyuncular da büyük keyif alacaktır diye kestirim ediyorum. Geri kalanların oyunun notunu bir puan düşürüp biraz daha temkinli yaklaşmasında yarar var lakin.
| Modern grafiklerle oynarken oyun bazen işi o denli bir abartıyor ki kapı kolları, anahtarlar falan art plana uygunca karışıp neredeyse görünmez hâle geliyor. O denli ki burnunuzun tabanında duran bir şeyi bile bazen hiç görmüyorsunuz; eski grafiklere geçiş yapmak zorunda kalabiliyorsunuz. İşte bunu çözmek için ayarlara “aksiyon belirteci” diye bir şey eklemiş üretimciler. Bu ayar açıkken manivelalara, anahtarlara falan yaklaştığınızda bir ünlem işareti çıkıyor doruklarında. Açıkçası gerçeklikten azıcı ödün verip objeleri daha görünür kılmalarını tercih ederdim fakat bu da hiç yoktan uygundur sanırım. New Game+ Tomb Raider I-III’te tamı tamına 269 tane muvaffakiyetim bulunuyor. Ve bunlardan kimilerini tek seferde toplamak neredeyse imkânsız. Fakat neyse ki her oyunu bir kere tamamladığınızda New Game+ modu açılıyor. Bütün silahlarınıza sahip olarak başladığınız bu modda düşmanlar daha kuvvetli olurken sıhhat paketi yerine de yalnızca mermi çıkıyor. Fotoğraf Modu Yapımcılar üçlemeye bir de fotoğraf modu eklemişler. Spider-Man üzere örneklerle kıyaslandığında hayli kolay kalıyor gerçi. Etiketleme, farklı kamera modları falan yok. Lakin tekrar de Lara’yı biçimden biçime sokup sağda solda çeşitli pozlarını çekmenin kendince bir cazibesi yok değil. |
