Hermes Krallığı müthiş bir vebanın pençesinde mahvolmuş, bir vakitler insan olan şeyler tuhaf yaratıklara dönüşmüş, soylularla haydutlar ortasında bir fark kalmamış. Bu tuhaf dünyada Corvus ismindeki gizemli bir karakteri yönetiyoruz biz; hızında o ünlü kuş maskesini taşıyan bir veba tabibi. Bu veba neden bizi etkilemiyor, burada ne yapmaya çalışıyoruz en ufak bir fikrimiz yok zira Thymesia bizi direkt kıssanın içine bırakıveriyor.
Oyunu oynadığımız dünya aslında bizim anılarımız sayesinde yaratılmış. 3 farklı kısım var ve Corvus’un anılarında dolaşıp neler olup bittiğini anlamaya, modülleri birleştirmeye çalışıyoruz. Nihayetinde de Hermes Krallığının bahtına karar vereceğiz.
İlginç bir konsepte ve zayıf bir uygulamaya sahip oyunlardan biri Thymesia. Alışageldiğimiz soulslike formülüne beğenilen eklentileri var lakin bütüne baktığımız vakit gerek bütçe eksikliğinden gerek vizyon darlığından bir defa oynayıp (hatta tahminen de oynarken) unutulacak bir oyuna imza atmış Overborder.
Bu dünyada yavaş olan kaybeder
Bir sefer oyun muhakkak Souls serisine değil Bloodborne’a daha yakın. Hatta Bloodborne ve Sekiro karışımı desem çok daha isabetli olur. Savaşlar yüksek tempolu, bloklamaya değil karşı akına, vaktinde yapılan deflect hareketlerine, kaçışlara, agresifliğe dayanıyor. Birinci eza da esasen burada karşımıza çıkıyor zira düzgün ayarlanamamış iframe’ler yüzünden zamanlama gerektiren hareketleri yaptığınızı zannedip yapamıyor, sıkça bu yüzden ziyan görüyor ve hatta ölüveriyorsunuz. Örneğin silahların özel hareketlerini kullandığınız sırada (şöyle ki, hareketi yapmaya başladığınızda yarıda kesip blok almak yahut dodge yapmak üzere bir bahtınız yok) düşman da size saldırıyorsa geçmiş olsun, tüm vuruşları adeta içinizden geçiyor zira ne “dokunulmazlığınız” var, ne de dediğim üzere hareketi yapmaktan vazgeçip kendinizi koruyabiliyorsunuz. İşin bu kısmına alışmak önemli vakit istiyor ve muhtemelen birden fazla kişinin pes edeceği nokta da burası olacak.
Thymesia düşük bütçeli olduğunu çabucak aşikâr eden bir oyun, zira oyunda seslendirme yok. Tek bir seslendirme bile yok, ne Corvus ne NPC’ler ne de boss’ların ağzından tek söz duyuyoruz. Boss odasına girip de elemanın dediklerini altyazıdan okumaya çalışmak bir sefer saçma bir durum. Dahası, oyun dünyası gerçekten çok boş zira düşmanlar haricinde yalnızca iki NPC var. Bunlardan biri aslında bir nevi Fire-Keeper, ya da daha doğrusu Bloodborne’un Doll’u diyebileceğiniz Aismey karakteri. Oyun dünyasında topladığınız kimi doküman ve nesneleri (özellikle de boss’ları öldürdüğünüzde düşenleri) ona gösterdiğinizde size oyun dünyasına ve olana bitene dair çeşitli bilgiler veriyor. Başkası ise tahminen oyunu bitirseniz bile göremeyeceğiniz zira tuhaf yerlerde saklanan, Aismey’in annesi Emerald; o da tıpkı objelere farklı yorumlar getiriyor.
Thymesia’nın bir öbür eksisi de bu işte. Çevresel öykü anlatımı diye bir şey yok, oyunun görsel açıdan birbirinden büsbütün farklı üç kısmı var ancak bu kısımlar sizde öyküye dair rastgele bir merak uyandırmıyor. Sağda solda topladığınız notlarda yazan iki üç cümlelik açıklamaları da umursamıyorsunuz açıkçası. Zira bunlarda nitekim bir tamamlanmamışlık hissi var, hiçbirini okuduğunuzda “ooo işte büyük resmi gördüm” diyemiyorsunuz zira çok derecede bölük pörçük.
Bir matematik dersi olarak Thymesia
Oyunun teklediği bir öteki yer ise sonu. Thymesia’nın aslında çok sayıda sonu var (tam olarak 21) fakat bunların yalnızca 4 tanesi “benzersiz”. Şöyle ki oyunda öldürdüğünüz boss’lardan core isminde bir modül düşüyor. Oyunun sonunda topladığınız bu core’lardan iki adedini birleştirerek vebayı yenmesini umduğunuz yeni bir simya formülü yaratıyorsunuz ve seçtiğiniz iki adede karşılık gelen sonu izliyorsunuz. Toplam 7 core var, 7’nin 2’li kombinasyonu da 21 tane. Lakin oyun boyunca bu core’ların tam olarak ne işe yaradığını, farklı iki taneyi birleştirince ne olabileceğini öğrenmiyorsunuz. Yani sonda yapacağınız seçim büsbütün sudan çıkmış balık seçimi; bilerek değil de rasgele birleştirip bahtınıza gelen sonu seyrediyorsunuz işte. Şayet yanlış kombinasyon yaparsanız (17 tanesi yanlış) Kaos sonunu görüyorsunuz “Sonu seyretmek” derken de aklınıza orta sahneler falan da gelmesin, bir görsel ve üzerinde tekrar yazılı olarak “şöyle oldu, bu türlü oldu” yazısıyla sona eriyor oyun. Yani oyun bittiğinde doyurucu bir tatmin hissi yaşayamamış oldum ben. Son boss’u tekrar öldürüp farklı kombinasyon seçerek öbür sonları da görebiliyorsunuz ve sonra da Thymesia’yı büsbütün unutuyorsunuz.
Baştan makûs kısımları söyleyeyim de beklentileriniz aşikâr bir düzeyde olsun istedim, artık oyunu ‘orijinal’ yapan birtakım şeylerden bahsetmeye başlayabiliriz.
Thymesia’nın klasik soulsborne mekaniklerine getirdiği yeni yaklaşım açıkçası ilgimi çekti. Düşmanların sıhhat çubuğuna iki halde ziyan verebiliyoruz: biri bıçağımızı kullanmak, oburu ise pençelerimizi kullanmak. Bıçakla yapılan taarruzlar (bunlara hafif atak diyelim) düşmanda yaralar açıyor. Pençeyle yapılan ataklar ise bu yaraların kapanmasını engelliyor. Yani adama sadece hafif hücum ile dalarsanız vakit içinde yaralarını düzgünleştiriyor. Bu da saldır, bekle üzere taktikler açısından makus haber zira Thymesia sizin savaşlar sırasında agresif olmanızı istiyor. Bıçakla yaralar açacaksın, o yaraları pençeleyeceksin ve bunu düşman ölene kadar yapacaksın. Direkt pençeyle dalarım diye de düşünmeyin, zira pençenin sıhhat üzerindeki tesiri çok düşük.
Savunmada değil, taarruzda kalmanız gereken bir oyun bu
Bıçak ve pençeye ek olarak bir de Veba Silahları var. Oyundaki her düşman kendine has bir silaha sahip, bu düşmanları öldürünce bazen o silahın modülleri düşüyor ve birinci 3 kesimde o silahı açıyor, sonraki kesimlerde ise güçlendirebiliyorsunuz. Thymesia’da 20’den fazla Veba Silahı var ve bunlardan kimileri boss’lardan elde ediliyor. Tüm silahların özelliği farklı. Yay ile uzaktan akın imkanına kavuşurken Great Sword adamın ayağını yerden kesiyor, Blood Storm kanları üzerinize toplayıp sizi güzelleştiriyor. Bu veba silahlarını kullandığınızda güç harcıyorsunuz, yani o denli sonsuza kadar veba silahı spamlayayım diye bir talihiniz yok. Bunları yanlışsız vakitte, hakikat yerde kullanmak daha değerli. Olağan bu noktada da üstte bir yerde bahsettiğim silah animasyonları sırasında korunmasız kalma durumu ortaya çıkıyor lakin yönetim edeceksiniz artık.
Bonfire/Lamp gibisi kayıt noktalarında (Thymesia’da bunun karşılığı zirvesinde bir lamba olan bir sandalye) dilediğiniz üzere silah değiştirebiliyorsunuz, hiçbir kısıtlamanız yok. Bir düşman sıkıntı geldi ve öldünüz mü, çabucak sahip olduğunuz öteki bir silahı deneyebiliyorsunuz. Hatta kimi yeteneklere puan vererek birebir anda iki silah bile taşıyabiliyorsunuz.
Bu noktada çok hoş bir mekanik daha var, o da Reave özelliği. Pençenizi şarj edip düşmanın silahını ondan sökebiliyor ve kullanabiliyorsunuz. Bu süreksiz veba silahı ve tek kullanımlık. Lakin mesela bir düşmanın mızrağını söküp, bir sonraki düşmanda kullanmak falan çok eğlenceli.
Bir de bunlara ek olarak Tüy taarruzumuz var (bitmiyor). Düşmanlar kritik atak yapacakları zati etraflarında yeşil renkli bir hale oluşuyor ve bir ses eşliğinde bu saldırıyı yapıyorlar. Bunları engellemenin tek yolu yanlışsız zamanlamayla fırlatılacak tüyler, ancak bazen tüy fırlatsanız da işe yaramıyor ve saldırıyı yiyorsunuz. Oyunun demosunda bunun zamanlaması hakikaten feciydi, sonrasında frame sayısı artırıldı ancak yeniden de çok başarılı olduğunu söylemek mümkün değil. O yüzden ben oyun boyunca tüylere güvenmek yerine taarruzun menzilinin dışına çıkmayı tercih ettim. Nioh 2’nin Burst Counter mantığıyla tıpkı, fakat o ne kadar güvenilirse Thymesia’daki de bir o kadar güvenilmez.
Hadi artık tuşları benimle birlikte tekrar edin
Saldırı çeşitliliğini anladınız değil mi, işte savaşlar bu formda birebir anda birçok saldırıyı düşünerek karşılıklı atılımlarla geçiyor. RB’ye basarak bıçakla birkaç kombo yap, RT ile pençe kullan, enerjin dolduysa X ile Veba Silahını kullanarak vur, RT’ye basılı tutup pençeyi şarj edip saldırarak düşmanın silahını sök, Y tuşuna basıp kullan. Düşman kritik vuracaksa LT ile tüy fırlatıp counter yap. B ile dodge yapmayı da unutma, yoksa üzülürsün. Ha bir de LB ile deflect var alışılmış, onu da unutmayalım. Sekiro’daki üzere örneğin düşman beşli kombo yapıyorsa tam zamanlamalarla beş defa LB ile her saldırıyı deflect yapabiliyor, böylelikle düşmana daha fazla ziyan verebiliyorsunuz.
Oyunda her level atladığınızda puanı Strength, Vitality yahut Plague’a verebiliyorsunuz, yani karakter gelişimi kolaya indirgenmiş. Ayrıyeten her levelde aldığınız yetenek puanını da farklı ağaçlara yatırabiliyorsunuz; bu da pençenizi, bıçaklarınızı yeni yeteneklerle ve güçlerle kuvvetlendirmenizi sağlıyor. Bu yetenek puanlarını istediğiniz vakit geri alabiliyor ve tekrar dağıtabiliyorsunuz. Lakin Thymesia’nın bir eksisi de burada karşımıza çıkıyor, zira yetenek puanları karakteri fazla güçlendirip oyunu kolaylaştırıyor. Yani başka örneklerde olduğu üzere nispeten kolay başlayıp üstüne koya koya zorlaşan bir oyun değil Thymesia, bunun tam aykırısı. Birinci boss olan Odur adeta oyunun gerisiyle aranızda kocaman bir kapı vazifesi görüyor, başkalarında ise hiç de zorlanmıyorsunuz. Mesela deflect hareketinin zamanlamasını genişleten yetenekleri alınca saniyelik tepki göstermenize gerek kalmıyor; çift pençe yapmanızı sağlayan yetenekle yaralara daha süratli ziyan veriyorsunuz; bu biçimde oyun dünyasındaki overpowered eleman siz oluveriyorsunuz.
Düşman çeşitliliğinin yerlerde sürünmesi, boss sayısının azlığı ve yaratıcılık bakımından sınıfta kalması, oyun müddetini yan misyonlarla (Nioh’taki üzere, birebir yerlerde geçen fakat farklı bir gayeniz olan görevler) uzatmaya çalışması ancak bunda da çeşitlilik yaratamaması üzere şeyler de Thymesia’nın tahminen de hedeflediği muvaffakiyetin uzağında kalmasına neden olmuş. Bu çeşit oyunları daha evvel oynamadıysanız başlamak için uygun bir seçim olabilir zira son derece kompakt, fazla bir ayrıntısı olmayan, öğrenmesi kolay bir yapısı var. Thymesia imtihanını geçtikten sonra bir Sekiro’ya, bir Elden Ring’e geçiş yapabilirsiniz yani. Fakat tıbbın kıymetli örneklerini yalayıp yuttuysanız Thymesia oynarken “acaba vaktimi daha verimli bir şeyle harcasam daha mı düzgün olurdu?” sorusunu daima olarak kendinize soracaksınız.
