Bu ortalar çokça vahşet ve gerilim içeren oyunlar oynadım üst üste, o yüzden Tchia’nın dünyasına girince şöyle bir durup nefes aldığımı hissettim. Bu türlü oyunlar lazım hepimize orta sıra canavar, yaratık, uzaylı vesaire avlamaktan yorulduğumuz vakitlerde. Tchia’ya başladığınızda tropik bir adaya tatile gitmişsiniz hissi çabucak gelip yerleşiveriyor, çünkü müziklerle olsun, renklerle olsun, “iyi hissettiren, huzurlu” oyunlar kategorisinde tepeyi zorlayacak bir üretim ve 2023’ün sonuna gelip de şöyle bir geriye baktığımızda yılın en güzel indie’lerinden biri sayılacağını da rahatlıkla söyleyebilirim.
Oyun üretimci şirketin anavatanı olan Yeni Kaledonya’dan esinlenilmiş. Hayvanlar, bitkiler, coğrafya, gelenekler ve müzikler bölgeden ilham alınarak yaratılmış. O yüzden tropik adada tatil hissiyatını pek hoş formda alıyorsunuz. Bu türlü yaz akşamları esen rüzgâr üzere aheste aheste, huzurla oynanacak bir imal. Lakin bu daha çok açık dünyasında gezerken geçerli, aksiyon kısımlarında o huzur biraz iç külfetine dönüşüyor maalesef.
Hiçbir oyunda bu kadar kuş aramamıştım!
Oyunun en ayırt edici özelliği, Tchia’nın özel “soul jump” yeteneğiyle etrafta gördüğünüz hayvanlara ve birtakım eşyalara dönüşebiliyor olmak. Kaya olup kendinizi ileriye fırlatabilir, balık olup yüzebilir, geyik olup süratli koşabilir, otomobil lastiği olup zıplayabilir, kuş olup uçabilirsiniz örneğin. Hayal gücünüze kalmış yani lakin ben süratli yol katetmek için kuş olmak formunda sömürdüm daha çok bu özelliği.
Harita büyük sayılmaz lakin istediğiniz vakit süratli seyahat yapamıyorsunuz, haritanın 10 başka yerine dağılmış ufak iskeleler aracılığıyla yapabiliyorsunuz fakat. O yüzden kuş aramaktan biraz iflahım kurudu diyebilirim. Ada her ne kadar hoş ve huzur verici olsa da açık dünya tasarımı “Ubisoftvari” olduğu için keşif hissinizi tatmin edebildiğini pek söyleyemem. Yüksek bir yere çıkıp “puuçiaaa” diye çığlık attığınızda etrafınızda yapılabilecek aktiviteler ve toplanabilir ıvır zıvırlar haritada tek tek işaretleniyor (ne kadar da özgün). Toplanabilir olanlar güç barınızı arttırmaya ya da yeni kıyafet setleri almaya yarıyor (Sandıklardan yalnızca kıyafet çıkıyor yani ve kıyafetlerin tesiri yok, yalnızca kozmetik) aktiviteler de taşları üst üste dizmek ya da tahta oyarak maske yapmak üzere şeyler, ki bunlar da yeni ukulele bestelerini ve “soul jump” barınızı yükselten mağaraları açmanıza yarıyor. Yani açık dünyası hem özgün değil hem de keşfetme hissiyatı yok. Haritada nerede olduğunuz gösterilmiyor, ki bunu keşif hissini arttırmak için bilhassa yapmışlar ancak haritaya işaret koyduğunuzda pusulanızda bu işaret de gözüktüğü için bunun da pek manası kalmamış aslında.
Akdeniz akşamları
Bi ukulele demiştim di mi az evvel? “Soul jump” üzere ukulele de oyunun öne çıkan bir öteki özelliği. Kamp ateşinde oturduğunuzda istediğiniz biçimde çalabildiğiniz üzere, gece ve gündüz değişimi, su altında sınırsız nefes üzere kısa vadeli özellikleri açabilmek için de ukuleleyi kullanıyorsunuz. Birebir vakitte oyunun büyük bir modülü olan, öykü ilerlerken sık sık karşınıza çıkan müziklere da ukuleleyle eşlik ediyorsunuz ancak yanlış çalmanızın rastgele bir cezası yok, isterseniz otomatiğe getirip direkt orta sahneyi izlemeniz de mümkün. Az evvel de belirttiğim üzere, aksiyon kısımları dışında oyun büsbütün “Biraz nefes al, rahatla” modunda, hiçbir gerilim faktörü yok (aksiyon kısımlarına o kadar gıcığım ki oraya en son geleceğim).
Tchia’da en çok hoşuma giden şey sal kullanımı oldu sanırım. Çapayı almak, yelken suratını ayarlamak ve taraf vermekten ibaret olan sal kullanımı, bilhassa gün doğumu ve gün batımlarında rengarenk imajlar ve artta tıngırdayan rahatlatıcı müzikler eşliğinde çok huzur verici geldi bana. Güç barı kullanımı ve havada süzülme (glide) Legend of Zelda: Breath of the Wild’dan, sal kullanımı da Wind Waker’dan esinlenilmiş bariz bir formda. Fakat kendine has havası sayesinde tipik bir Zelda klonu olmaktan öteye geçiyor bence tekrar de. Ayrıyeten unutmadan ekleyeyim, salınızı tahtasından tutun da bayrağına, yelkenine, havlusuna kadar özelleştirebiliyorsunuz.
Oyunumuzda kan olmasın, onun yerine kumaş yakalım!
Oyunda şiddete dair hiçbir şey yok, olağan sapanınızla bir hayvana ya da beşere taş atabilirsiniz lakin yapmayın bence, bu oyun o oyun değil. (Ben denedim ve kendimi berbat hissettim :P) Aksiyon kısımlarıysa şöyle ki: Açık dünyaya “challenge” biçiminde konulmuş olan yarışlar var, bazen hayvan bazen Tchia olarak katılabileceğiniz ya da kıssayı ilerletmek için gereken “çatışma vari” şeyler. Bu ortada kıssadan hiç bahsetmedim zira klasik “huzurlu adaya çöken makus ruh vs. seçilmiş kişi” olayı dışında bir şey yok pek. Bu berbat ruh kendine kumaş askerlerden bir ordu yapmış ve adanın dört bir yanında bu kumaşların kampları var. (Yine çok özgün bir açık dünya dizaynı…) Bunları yok etmek için de o kumaşları yakmanız gerekiyor. Etrafta bulduğunuz gaz lambaları, akaryakıt bidonları vs. ile yapıyorsunuz bu yakma işlerini de fakat bana o kadar keyifsiz geldi ki, kamp temizleme işlerine çabucak hemen hiç girmedim, ana öyküyü devam ettirmek için gerekenleri yaptım süratlice yalnızca. Ki bunlar da hiç keyifli değildi, bu keyifsizliğin bir sebebi aksiyon halinde denetimlerin sık sık saçmalaması, bir öteki sebebi de… yani, keyifli olmamaları işte. Kumaşları yakmak için etrafta lamba ya da patlayıcı orta, ya elinle at ya da “soul jump” ile patlayıcıya dönüşüp kendini fırlat ancak her vakit istediğin yere gitmesin; aşağı düş, geri tırman… ve bunu daima tekrar et. Yazarken bile baydım öf be! Denetimlerin rahat olmayışıyla birleşince bu bayma faktörü oyunun geri kalanın verdiği huzuru silip atıyor o anlarda maalesef. Oyunun başlarında huzur içinde gülümseyerek oynarken başımda 8 biçiminde oluşan puanım “Ya ben oraya mı attım? Düşmesene!!!” bağırışları eşliğinde direkt 7’ye düştü sadece bu kısımlar sebebiyle. Üzücü.
Sonuç olarak Tchia aksiyon kısımlarını kesip attığınızda, bir dolu kıyafet ve özelleştirme seçeneği, adaya uygun süper lokal müzikler ve müzikler, renk paleti, eğlenceli “soul jump” mekaniği, özgürce ukulele çalabilmenize imkan tanımasıyla çok keyifli ve her şeyden evvel huzur veren bir indie üretim. Açık dünya tasarımı ve aksiyon kısımları bu kadar sıkıcı olmasaydı çok daha yüksek bir puanı hak ederdi. Çıktığı günden PS Plus Extra kataloğuna eklendiğini de belirteyim.
