Eğer şu an Tabu oynuyor olsak ve “Nintendo’nun ve Nintendo oyuncularının hatırlamak istemediği bir dönem” diye size bir kelimeyi anlatmaya çalışsam, aklınıza gelecek şeylerden birincisi büyük ihtimalle “Wii U dönemi” olur. Ayrıyeten nasıl bir Tabu oynuyoruz ki “Wii U dönemi” diye bir şey var ve neden Nintendo yasaklı sözlerden biri değil diye de düşünmedim değil şimdi… Lakin bu ince ayrıntıların üstünde fazla durmazsak, Nintendo’nun Wii U devri hakikaten çok sancılıydı. Makus pazarlama, aletin yeni bir konsol mu yoksa Wii’e bir eklenti mi olduğunun anlaşılamaması, üçüncü parti takviyesinin azlığı derken yalnızca 13,5 milyon satmış bir konsol olarak kaldı Wii U. Fakat o devirde de Nintendo yıllar sonra orijinal bir markayı, Splatoon’u çıkarmıştı. Birinci gördüğümden bu yana ilgimi çeken bir oyundu Splatoon, fakat bir oyun için de Wii U’ya o kadar para vermek istemeyenlerdendim. Benim için Wii U’su olan arkadaşlarımdan görüp içimi geçirdiğim oyunlardan biri olarak kaldı bir müddet. Ta ki Switch ve Splatoon 2 duyurulana kadar…
Şimdi birinci Splatoon 2 oynayışımın üstünden 4 yıl geçti, The Legend of Zelda’yla bir arada en sevdiğim Nintendo serileri listesinde başlarda ve sizlere bu incelemeyi yazabilmek için denetimciyi ellerimden zorla söküp karşınıza geldim. Ve bu incelemenin son noktasını koyduğumda oynamaya geri döneceğimden de emin olabilirsiniz. Daha da uzatmadan bakalım şu Splatoon 3’e en yeterlisi.
SPLATOON EVRENİ… BÜYÜYOR?
Tamam, palavra söyledim. Bu iki paragraf ortasında bile durup, üç-beş öykü misyonunu tekrar yapıp geldim. Ve Splatoon 3’ün kıssası hakikaten değişik bir halde Splatoon’un kozmosunun ayrıntılarına inen bir senaryoya sahip diyerek sizleri birazcık şoka uğratacağım.
Senaryo pek olağan, Splatoon 2’nin şeklinde “Kötü adam DJ Octavio tekrar bir şeyler peşinde” başında başlıyor. Etrafta bu türlü bizi yutan, yumak yumak Fuzzy-Ooze isminde şeyler var ve bunları temizliyoruz kesim parça. Birinci boss dövüşünün arkasında aslında bu birinci kısmın eğitim sekansı olduğunu fark ediyorsunuz, zira bir anda kendimizi Alterna diye bambaşka bir bölgede buluyoruz.
Alterna nispeten büyük, her tarafı toplanabilirler dolu adalardan oluşan bir yer. Her ada ağzına kadar Fuzzy-Ooze dolu ve kısımlardan kazandığımız Power Egg’lerle bunları temizleyip ana vazifeleri ya da isteğe bağlı meydan okuma misyonlarını açabiliyoruz. Adanın her yerinde çoklu oyuncu modu için kullanılabilecek para ve deneyim puanı yükselticileri ya da dekoratif modüller olsun, birçok şey var. Ancak adalardaki tüm misyonları yapmak da Splatoon’un lore’u için (evet, gerçek duydunuz) kıymetli. Her vazifesi yapınca Alterna’da kalan araştırma notlarını açıp, dünyanın nasıl Splatoon kainatına değiştiğini öğreniyorsunuz ufak ufak. Oyundaki vazifeler de klasik Splatoon cümbüşünde. Yeni bombaları, harika yetenekleri çoklu oyuncu modundan evvel tek kişilik modda tecrübe etmek hala işe fayda bir metot. Genel olarak Splatoon 2’nin beraberinde gelen öykü modundan daha ilgi alımlı ve oturmuş bir mod olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.
Evrenin büyümesi yalnızca lore’uyla da kısıtlı değil. Her Splatoon oyununu açtığınızda takıldığınız kent bu sefer Splatsville ve Splatoon 2’nin Inkopolis’ine kıyasla bir oldukça büyük. Tekrar silahından kıyafetine kadar ekipmanlarınızı alabileceğiniz mağazalar, başka oyun modlarına erişebileceğiniz yerler ve oyunu oynayan öteki oyuncuların karakterleri ve çizimleri her yerinde Splatsville’in. Ve evet, her yerinde hakikaten. Duvarlarda bile milletin çizimlerini görebiliyorsunuz ve bu türlü ufak ayrıntıları seven biri olarak bu bile Splatoon 3’ü sevmem için bir sebep.
Ama büyük olmasının ve daha fazla oyuncunun Splatsville’de görünmesinin tek sebebi “Bakın büyük artık” demek için değil. Nintendo Tableturf Battle isminde ufak bir kart oyunu da eklemiş Splatoon 3’e. Oyunun çoklu oyuncu modu Turf Battle’dan esinlenerek yapılmış bir mod olan Tableturf Battle’ın kartlarını yeni gelen kozmetik mağazasından ya da oyun içinde yaptığınız şeylerden mükafatlar kazanarak alıyorsunuz ve maksadınız atak sayınız bitmeden kartları kullanarak en çok alana sahip olmak. Kolay ve eğlenceli bir mod ve beni nedense anlamsız bir halde PS1 Final Fantasy’lerin kart oyunları günlerine götürdü birinci gördüğümde. Magic ya da Hearthstone üzere kart oyunlarıyla uğraşmak istemeyen biri olarak bu türlü oyunların içindeki kart oyunları hevesimi gidermeye yetiyor, keşke her oyunda olsalar.
KALİTELİ BİR MÜREKKEP BALIĞI HAYATI
Splatoon 2’yi birinci oynadığımdan bu yana değiştirilmesini, geliştirilmesini ya da biraz daha üstünde durulmasını istediğim birçok şey vardı. Lobi sistemi, özelleştirme seçenekleri, tuhaf oyun modu kısıtlamaları üzere şeylerin olduğu bir listem vardı hatta. Nintendo da sanırım o listeyi çalıp büyük bir kısmına el atmışlar Splatoon 3’te.
Öncelikle Splatoon oynayan herkesin canını sıkan “Girişte Kırk Saat Faal Harita Tanıtımı” görüntüsünün atlanabildiğini belirtmek istiyorum. Ve evet, “atlanabildiğini”. Maalesef hala iki haritanın iki saatlik döngüsü devam ediyor. Nintendo bu mevzuda niçin bu kadar ısrarcı kestirim edebiliyorum, beşerler her haritada oynasın, çeşitlilik olsun diye olduğunu düşünüyorum. Ancak birtakım haritalar döngüye o kadar fazla giriyor ki insan bir noktadan sonra sıkılıyor. Hele bir de sevmediğim iki harita olduğunda iki saat oyun modundan uzak kalmak istiyorum. Şükür ki artık Salmon Run 7/24 etkin bir oyun modu ve rekabetçi kısmı da epey bir eğlenceli ve ana moddan farklı haritalara sahip, o yüzden yapılabilecek alternatif aktifliklerin sayısı fazla.
Bunun yanı sıra artık maç için eşleşme beklerken de ekrana boş boş bakmamızın önüne geçmiş Nintendo. PVP kısmının da Salmon Run’ın da kullanılabilir yer olarak lobileri var ve lobide maça girmeden evvel silahınızı ve ekipmanlarınızı değiştirebiliyor, etraftaki maksatlar üstünde deneyebiliyorsunuz. Bunun yanı sıra yeniden lobide maç geçmişinizi görüntüleyip, maç tekrarlarını falan izleyebiliyorsunuz. Hatta bir de dolabınızı gerek kıssa modundan kazandığınız gerek dekorasyon mağazasından satın aldığınız şeylerle özelleştirebildiğiniz ve herkesin görebildiği bir dolabınız bile var. Daha evvel Splatoon’da olmayan fakat birden fazla çoklu oyuncu shooterda olan isim kartları, amblem üzere şeyler de Splatoon 3’te gelen birtakım özelleştirme seçeneklerinden.
İşin hem güzel hem de makûs yanı oyunun PVP modu olan Turf Battle hakkında uzun uzadıya rastgele bir şey anlatamayacak oluşum. Birinci oyunda da ikinci oyunda da PVP kısmını sağlam yapmışlardı ve üçüncü oyunda da değişen pek bir şey yok. Yeni gelen yay Stringer ve orta/yakın uzaklık fırçası Splatana çok yeterli ana silahlar, yeniden yeni gelen 10 tane özel silahların hepsini de kullanmak çok eğlenceli (özellikle Zipcaster), eski ve yeni haritaların çoğunluğu pek hoş. Şayet Splatoon’un ana oynanış mekaniğini seviyorsanız, Splatoon 3’ü de sevmemeniz için pek bir neden yok.
Rekabetçi PVP moduysa bu sefer “Anarchy Battles” ismi altında gelmiş, biraz farklı bir formda ancak. Destiny’nin Trials of Osiris’ini anımsatan bir “Series” versiyonu ve ikinci bir “Open” versiyonu var. “Open”da ister tek başınıza ister arkadaşlarınızla katılıp rekabetçi mod düzeyinizi yükseltebiliyorsunuz, “Series” versiyonundaysa tek başınıza girip üç maç kaybetmeden beş tane maç kazanmaya çalışıyorsunuz. Klasik Turf Battle modundan sıkıldığınızda girip daha kadro ve maksat odaklı maçlar oynamak gerçekten Splatoon’un çoklu oyuncusuna bakış açınızı değiştirebiliyor. E bunlar bir de rekabetçi modlar olunca kazandığınız mükafatlar bir oldukça farklı oluyor (iyi anlamda) haliyle.
Tek değişen mod rekabetçi modu da değil. Her oyunun PVE modlarını seven bir manyak olarak beni en memnun eden değişim, Splatoon’un Boss Rush/Horde modu olan Salmon Run’dan geldi. Evvelki oyunlarda belli aralıklarla açık olan Salmon Run evvelce de belirttiğim üzere artık 7/24 faal bir oyun modu olarak bulunuyor oyunda. Bunun üstüne moda eklenen yeni bosslar, yeni haritalar, hangi dalgada neyle karşılaşacağınızı bilmemeniz Salmon Run’ı bir oldukça tekrar oynanabilir kılmış. Lakin tıpkı PVP’deki “sevmediğim harita” sorunsalı burada da devam ediyor ve Salmon Run’da silahlar da oyunun o iki saatte sunduğu dört farklı silah ortasında döndüğünden ve kimi silahları kullanmayı hiç beceremediğimden can sıkıcı anlar olabiliyor. Millet şemsiyeyi nasıl maç kazandıracak bir biçimde oynayabiliyor yıllardır çözemedim…
MÜREKKEBİMİZ BİTMEDEN…
Splatoon 3 genel olarak “Daha fazla Splatoon 2” diyebileceğim bir oyun günün sonunda. Bunun en büyük sebebi de Nintendo’nun ta 2015’te, birinci Splatoon oyununda, bilhassa de oynanış açısından her şeyde nokta atışı yapmış olması. Oyunun genel formülü birinci oyundan bu yana çok uygun ve bunu değiştirmeye çalışmak bir epey gereksiz.
Fakat Splatoon 2’den benim aldığım en büyük hava “Wii U’su olmayanlar için yapılmış bir oyun” havasıydı. Ve evet, haklıydım da. Splatoon 3’ün yalnızca bu yüzden Splatoon 2’nin olması gereken oyun olduğunu düşünüyorum. Daha manalı yenilikler ve güzelleştirmelerle dolu, üstüne irili ufaklı birçok ekstra şey de var. Oyunun çıkışında bir sürü içeriğin bulunuyor olması ve Nintendo’nun hem fiyatlı ek paket hem de fiyatsız çokça güncellemeler ve Splatfest’ler getireceğinden bahsediyor oluşu hakikaten heyecanlandırıyor oyunun geleceği hakkında. Fakat insan maç için eşleşme beklerken de oturup bir yandan düşünüyor “Splatoon buradan sonra nereye gidebilir?” diye. Kimi bariz lakin oyunu o kadar da etkilemeyen (Yahu maç esnasında silah değiştirebilsek ne hoş olurdu…) sorunları var ancak yalnızca onları gidermek için Splatoon 4 yapmak ne kadar mantıklı bilemedim. Gidebilecek bir yeri yoksa da pek sıkıntı değil gerçi, Mario Kart 8 üzere yıllar sonra yeni içerik almaya devam edecekse benim için sorun yok. Sonunda “Nintendo hakikaten bir online shooter yapabildi” diyebiliyorum, o bana kâfi.
