Bir gün şöyle karşılıklı oturup konuşurken bana hangi eski oyun tarzının geri döneceğini soracak olsaydınız, vereceğim birinci karşılık mutlaka “90’lar JRYO’ları” olmazdı. Hele ki son periyotlarda insanların sıra tabanlı dövüş mekaniğine olan “Eskidi bu” ön yargısı, sıra tabanlı serilerin bir kısmının gerçek zamanlıya geçmesini düşünürsek bana bayağı bir imkânsız geliyordu. Lakin evvel geçen yılın en büyük sürprizlerinden Chained Echoes, akabinde da The Messenger üzere nostalji soslu bir oyunun imalcisi olan Sabotage Studio’nun Sea of Stars’ı imkânsız diye bir şey olmadığının ispatı üzere çıktı geldi karşımıza.
İKİ KAHRAMANIN HİKAYESİ
Sea of Stars, çocukluktan seçilmiş iki kahraman olacak olan Zale ve Valere’in öyküsünü anlatıyor. Güneş ve aydan aldıkları güçlerini geliştirmek ve daha uygun birer Solstice Warrior olmak için çocukluktan başladıkları eğitimi hazırlık kısmı üzere oynadıktan sonra, büyüdükleri kısma geçtiğimizde “yaklaşan kötülüğü” durdurmak için maceramız başlıyor ve… Bayağı bir klasik (hatta bazen klişe) öykü kısımlarıyla karşılaşıyoruz. Öykünün açılması biraz sürüyor maalesef lakin oyunun hem The Messenger’ın öncesini anlatıyor oluşuyla gelen göndermeler, hem senaryo açıldığındaki olaylar, hem de o noktaya gelene kadarki deneyim benim affetmem için kâfi oldu. Bilhassa karakterlerin ortalarındaki muhabbetler, oyunun evrenindeki kıssaları dinlemek derken çok hoş bir seyahat oluyor Sea of Stars. Garl’ı da bilhassa sevdiğimi belirtmem lazım lakin. Harika güçlerin ve şeytani berbatların olduğu bir ortamda yemek yapmayı ve çocukluk arkadaşlarına dayanak olmak için her şeyi yapan, pek olağan lakin çok da heyecanlı bir karakter. Ne vakit bir şeyler konuşsa “Anlat Garl’cığım” diyorum, ne vakit bir şeyler yaşasa “Aman Garl’cığım!” diyorum. Ortada oyunlarda bu türlü “gerçek” bir karakter görmek nitekim güzel oluyor. Yaşasın Garl’cılık.
Her şeyden evvel oyunun oynanış açısından beni tatmin ettiğini söylemem lazım. Sıra tabanlı oyunları sevdiğim esasen bir gerçek fakat Sea of Stars’ın bu sıra tabanlı oynanışı etkin tutmak için yaptığı şeyler çok hoş. Mesela atak yaptığınızda, tam düşmana değmeden evvel X tuşuna basarsanız ek hasar verebiliyorsunuz. Ya da birebir formda düşman size saldırırken X tuşuna basıp savunabiliyorsunuz. Karakterlerin ortalarındaki, oyunda ilerledikçe çoğalan kombo ataklar çok eğlenceli. Her ne kadar karakterlerin değil de partinin genel bir düzeyi olsa da, dövüş esnasında bile partideki karakterleri değiştirip duruma ve düşmana nazaran kendinizi hazırlayabilmek sevdiğim ayrıntılardan. Ya da ne bileyim, karakterinizin canı sıfırlanırsa direkt dövüşten sıfırlanmak yerine belli bir sayıda tıbbın geçmesini beklemek de beğenilen şeylerden. Bunların yanı sıra oyunun hanlarında oynayabileceğiniz, Wheels isminde bağımlılık yapan bir küçük oyun bile var. Sea of Stars tam manasıyla 90’lar RYO’larının her şeyini getirmiş günümüze.
“Karakterlerin değil, partinin düzeyi var” olayından da biraz bahsetmek istiyorum, zira rastgele bir parti odaklı RYO oynamış insanın en çok canını sıkan şeylerden biri bu olsa gerek. Her karakterin kendi düzeyi olması bir yandan özelleştirme için hoş ancak artta kalan ya da bir müddet kullanmak istemediğiniz karakterlerin ortada kaynaması, sonra oynamak istediğinizde tekrar onun için düzey kasıp oyundan güzelce baymak illaki başınıza gelmiştir. Bunun yanı sıra düzey atlama ekranında karakterlerin her istatistiğinin artmasının yanı sıra, yükseltmek için bonus bir tane daha istatistik seçebilmek de hoş bir ayrıntı. “Hmm, Valere’in atakları düzgün ancak savunmada güya çok hasar yiyor, dur savunmasını arttırayım” deyip, karakteri istediğiniz üzere yoğurabilmek benim için anlamsız derecede tatmin edici bir ayrıntı hakikaten.
BİR ŞEY YOK, GÖZÜME YILDIZ KAÇTI
Sea of Stars, 90’lar tadını görselliğiyle de taşıyor. Sanat şeklinin hoşluğu, ortamların, ışıkların ve renklerin kullanımı, karakter portrelerinin ve diyalogların Phantasy Starlardan çıkmış havası… İnsan şöyle oyunu açıp baktığında içi ısınıyor, memnun oluyor ister istemez. Birden fazla pixel-artı kullanan oyunu severim ama Sea of Stars’ın ister istemez kendine has bir havası olduğu izlenimini insan atamıyor üstünden.
Bu hoş görsellikteki dünyayı keşfetmek de bir o kadar tatmin edici ve eğlenceli. Her girdiğiniz bölgede çözülebilecek platform bulmacaları ya da direkt bulmacalar, gözden uzakta yerlerde bulabileceğiniz sandıklar, birebir yolu farklı rotadan gittiğinizde karşılaşabileceğiniz şeyler, balık tutulabilecek yığınla yer derken ana vazifesi unutmuş, kendinizi yeni girdiğiniz bölgede oradan oraya gezinirken bulabiliyorsunuz.
Siz bu türlü gezinirken de artta Sea of Stars’ın tatlı mı tatlı müzikleri çalıyor. Sea of Stars’ın müziklerini, Sabotage’ın evvelki oyunu The Messenger’ın da müziklerini yapan Eric W. Brown bestelemiş bulunmakta, lakin oyunun en büyük sürprizi benim için katiyen Chrono Trigger’ın da müziklerini Nobuo Uematsu’yla bestelemiş olan Yasunori Mitsuda’nın da oyun için 10 müzik bestelemiş oluşu. Takımın “Belki bir iki müzik yapar ya” diye davet ettiklerini düşününce, ortaya çıkan sonuç hem Sabotage için hem de bizim için bir epey hoş oldu.
Kısaca Sea of Stars, tabanına kadar bir 90’lar RYO’su ve bunun günümüzde nasıl başarılı bir halde yapılabileceğinin bir ispatı. Kıssa kimi noktalarda iddia edilebilir olsa ya da tökezlese de, açılması biraz vakit alsa da, azıcık ilginizi çektiyse bile oynamanızı rahatlıkla önerebileceğim bir oyun. 2023 üzere sağlam RYO’larla dolu bir yılda, yılın en güzellerinden birini kaçırmak istemezsiniz bence.
