İncelemesine talip olduğum oyunları bazen gerçek dürüst araştırmadığım ve bunun cezasını çektiğim oluyor. Bunu mevzubahis yarı sürpriz oyunların kalitelerinden yakınır biçimde de söylemiyorum, lakin her incelenecek oyunun doğal olarak bir mesaisi var.
Mesela Pacific Drive’ın post-apokaliptik bir ortamda aracımızla oradan oraya seyahat yaptığımız, öykü ve sunuma tartı veren, oynanışı nispeten kolay bir oyun olduğunu düşünmüştüm uzaktan bakınca. Suicide Squad üzere oynaması, incelemesi ve de tartışması insanı yıpratan bir oyunun gerisine başımı tatlı tatlı dağıtır, 10 saat altı bir müddette de biter demiştim. Fakat oyun hiç bu türlü bir şey çıkmadı; daha birinci saatten öğrenecek tonla mekanik, akılda tutacak sürüyle ayrıntı fırlattı üzerime. Yalnızca eğitim kısmının bile bitmesi 1 saate yakın sürünce oyunun kısa sürmeyeceği, gidip yeniden üstüme iş aldığım ayyuka çıkmıştı.
Pacific Drive’ı oynadıkça, yürüme simülasyonlarına yahut macera oyunlarına yeni bir soluk getirmekten çok, Subnautica sevdalıları ile Rus bilimkurgusu hastalarını tek yerde buluşturacak bir “arabalı Roguelite” olduğunu gördüm. Tahminen beni biraz yordu yormasına ancak değmedi desem palavra olur.
Talihsiz oyun karakterlerinde bu hafta
Oyun Olympic Exclusion Zone isimli, devasa bir duvarla karantina altına alınmış gizemli bölgenin çabucak dışında otomobiliyle dolanmakta olan karakterimizin kendisini ne olduğunu anlamadan içeride bulması ile başlıyor. Anomaliler ile dolu bölgenin içinde dımdızlak kalakaldığınız için bize karşıdan farlarıyla göz kırpan hurda otomobile can havliyle sarılıyor ve apar topar lastiğini değiştirip içine atlıyoruz.
Bu noktada oyun boyunca irtibatta olacağımız üç karakterden ikisi ile, Tobias ve Francis ile telsiz üzerinden tanışıp, yakınlardaki oto tamirciye yollanıyoruz. Üçüncü ve son karakter olan Oppy ile de burada birinci hasbihalimizi ediyor, oto tamir garajını da karargâh belliyoruz. Kullandığımız aracın bir “Remnant” olduğu söyleniyor; bize bir nevi dadanmış ve ondan kurtulmanın bir devasını bulmazsak akli istikrarımızı yitirmemize sebep olacakmış.
Francis, Tobias ve Oppy de (yolculuğumuz müddetince ortaya çıkacağımız) birtakım sebeplerden Olympic Exclusion Zone içinde kalmayı tercih etmiş, bölgenin gizemlerini açığa çıkarmakla son derece ilgili şahıslar. Bunu başımıza bela olan otomobil üzerinden yapmayı planlarken, karşılığında lanetli objeyi başımızdan savmamıza da yardım etmeyi teklif ediyorlar ve yola her çıkışımızda bizi OEZ’nin daha da derinlerine götürecek olan seyahatimiz start alıyor.
Oyunun, dünyasını keşfettikçe modül kesim açığa çıkardığımız art plan kıssası hiç de üzücü yazılmamış. Lakin Pacific Drive benim incelemesine talip olurken sandığım üzere kıssa yüklü bir oyun asla değil; her şey oynanışa hizmet edip onu bölmekten kaçınıyor. Bu bağlamda da sunum asla yüzlerini görmediğiniz üç karakterin telsizden bizlere bir şeyler anlatmasından öteye gitmiyor.
Oyun dünyasına dair ince ayrıntılar, Pacific Drive bilimkurgusunun bilim kısımları, tesir alanından kaçabilmek için gaz pedalına abandığınız radyasyon fırtınasının içinize işleyen rüzgarlarında atmosfere karışıyor birden fazla vakit. Daima telsizden sesini duyduğunuz, hiç de kötü seslendirilmemiş o üç kişi de vücutsuz sesler olarak kalıyorlar; kendileriyle asla yüz yüze gelmiyoruz, benim görüp bulabildiğim kadarıyla bir fotoğrafları bile yok ortada.
Durum bu türlü olunca Pacific Drive’ın öyküsünün, sırf oyunun atmosferine çeşni katan şeylerden bir diğeri olduğunu söylemek gerek. Ha benim üzere “ben bu notu/ses kaydını müsait bir vakitte, sakin başla tekrar tüketeyim” deyip sonra asla hatırlamayanlardan değil de oynadığı oyunu okumayı çok sevenlerdenseniz, tıpkı Subnautica’da olduğu üzere burada da özümsenecek ayrıntı bol. Çünkü oyunun senaryosu bir alternatif tarih bilimkurgu senaryosu olduğu için, bizim dünyamızdan ayrıştığı noktalar ve OEZ’nin tuhaflıkları beşerde merak uyandırmayı başarıyor.
Arabam olmadan asla
Pacific Drive’ın başka tüm elementlerinin hizmet ettiği oynanış, oyunun kalitesini belirleyecek temel etmen ve oyunun bir hayatta kalma deneyimi olarak birbirinden ayrıntılı ve birbiri üstüne binen sürüyle sistem içermek konusunda oldukça başarılı. Oyun oynanış katmanlarını anlatmaya da elbette, oynanışının belkemiği olan otomobilden başlıyor.
Vagon tipi aracımızın denetimleri ve sürüş modeli, halihazırda bin bir şeyle uğraşacağınız oyunu yorucu bir hale getirmemek ismine kolay tutulmuş. Başlangıçta şasisi üzerinde kaput dahil beş panel, bagaj dahil beş kapı, dört teker bir de motor içeren araç, oyunda ilerledikçe çok daha fazla yerinden geliştirilip değiştirilebilir(ve de bozulabilir) hale geliyor. Panellerle kapılar, lastikler ve motor elbette işin kolay kısmı ve çok iddia edebileceğiniz çeşitten geliştirmelere sahipler. Motorun daha yüksek beygirlisi, tekerlerin daha âlâ yol tutan yahut toprakta daha âlâ randıman sağlayanları, panellerle kapıların aside, elektriğe, patlamaya vs. daha sağlam olanları emrimize amade oluyor oyunda ilerledikçe. Geride da ayaküstü bir şeyler imal edebileceğimiz bir tezgâh ve etraftan topladıklarımızı tıkabileceğimiz bir envanter alanı var. Bunları geliştirerek aracımızı daha konforlu ve güçlü bir forma sokuyoruz, bu kısım cepte.
Bir de daha fantastik geliştirmeler var elbette; art koltuklara ekstra yakıt tankı yahut akü, araçtan çıktığımızda el frenini otomatik çeken bir sistem, bagaj camlarına güneş gücü paneli yahut rüzgarla elektrik üreten türbinler, zirveye haritayı kaynaklar için tarayan bir radar, ön tampona radyasyon kalkanı, art tampona nitro üzere şeyler ekledikçe aracımız Ghostbusters’dan fırlama derme çatma bir retro teknoloji mükemmeline dönüşmeye başlıyor.
İşin hoş tarafı aracın içini de bunu yansıtacak formda özelleştirebilmemiz; OEZ’yi her keşfe çıktığımızda, daha fazla imalat gereci için ortalığı talan ederken vites topuzudur, konsola koyulacak oyuncak bebektir, antenin ucuna takılacak yıldızdır, aynaya asılacak süstür, alengirli direksiyondur, çeşit çeşit kozmetik de bulabiliyoruz. Bunların üzerine bir de dış çehre için boyalar ve desenler ekleyince, garajda bir başına yatarken bulduğunuz külüstür apayrı bir şeye dönüşüyor. Lamborghini olmasını beklemeyin kâfi.
Aracınız geliştikçe bozulabileceği yerleri de artıyor doğal. Çıkan arızalar ortasında tükürük ve tornavida ile düzeltebilecekleriniz de var, ne yaparsanız yapın iflah olmayacaklar da. Camda çatlak varsa, lastik patladıysa, dış cephe hasar aldıysa yahut motorun içindeki bir modül fonksiyonunu yerine getiremiyorsa, dermanına Electrician’s Kit, Mechanic’s Kit, Sealing Kit üzere tek kullanımlık eşyalarla bakabiliyorsunuz. Fakat motorunuz yol yorgunu yahut lastiğiniz kabak olduysa, panel ve kapılarınız kırılganlaştıysa eski parçayı söküp temel ünitelerine ayıracak, yerine yeni bir tane yapacaksınız. Ya da olmadık yerde sizi ortada bırakması riskine gireceksiniz fakat girmeyin, çünkü Zone gözünüzün yaşına bakmıyor, anomalilerin göbeğinde çığlıklarınız duyan olmuyor.
Bu Zone öteki Zone
Zone demişken, oyun alanımız tek bir yekpare harita halinde değil. Zone’un kendisi içeri gitgide tehlikelileşen dış, orta ve iç olmak üzere üç katmana ayrılmış. Bu katmanları dallanıp budaklanan yolların üzerindeki harita kesimlerinden hangilerine gireceğinizi seçerek aşıp, senaryoda ilerleye ilerleye OEZ’nin merkezine giden seyahatinize devam ediyorsunuz. Her katmanın karşınıza çıkaracağı en büyük mahzur anomaliler ve iç katmana geldiğinizde oyun alanı bunlardan adım atılmayacak hale geliyor nitekim.
Mesela oyunda “1 dakika içinde hem elektrik ye hem asitten yan hem de fizikî hasar al” biçiminde bir muvaffakiyetim var ve olağanda bu stil başarımları almak için özel efor sarf etmek gerekir. Pacific Drive’da ise hiç uğraşmadım, oyun bu başarımı eforsuz almamı sağlayan bir kıvama kendi kendine geldi bir noktada. Ayrıyeten anomali deyince S.T.A.L.K.E.R.’la Metro’nun çeşidi az anksiyetesi bol, görünmez anomalileri gelmesin, Pacific Drive’da çeşit çeşit, renk renk anomali var. Ben diyeyim otuz, siz deyin kırk küsür tane hem de. Otomobilinizi çekip götürmeye kalkan, yeri kazıp tabandan elektrik saçan bobinler çıkartan anomaliler ile başlıyor, otomobilin üzerindeki modülleri söküp götürmeye kalkanlar ile devam ediyoruz. İşin sonu geniş bir alanda sarsıntı yaratıp yerden çıkardığı kazıklar ile fazla yüklenmiş otomobilinizi bile metrelerce üst uçurabilen afet anomalilere kadar varıyor. Zone’un içine ne kadar girerseniz, oyun içi anksiyeteniz o kadar coşuyor. Üst düzey modüller imal etmeye yarayan oyun sonu kaynak gereçlerini toplamak için tam bu anomalilerin tabanına girmeniz gerek zira.
Bu noktada da oyunun “Roguelite” kısmı devreye giriyor. Pacific Drive’da çoğ harita “Anchor” denilen güç küreleri barındırıyor. Bu küreler hem o an için spesifik tıpta bir güç sağlıyor, hem de garaja vardığınızda bunları yeni imalat şemaları açmak için kullanıyorsunuz. O an için sağladıkları güç ise konuta dönüş portalını açmakta kullanılıyor. Haritayı açtığınızda hangi bölgeden dönüş portalı açabildiğinizi ve bu bölgede portal açmak için ne kadar Anchor gücü gerektiğini görebiliyorsunuz. Kâfi güce sahip olduğunuzda yolcu koltuğunuzda duran haritadan uygun bir yer seçip portal açıyorsunuz ve içinde bulunduğunuz bölgede bir radyoaktif fırtına başlıyor. Gaz pedalına abanıp fırtına bütün haritayı kaplamadan portala varmaya çalışıyorsunuz ve voila! Muvaffakiyetle garajınızın rahatlatıcı atmosferine geri döndünüz ve yanınızda sonraki seyahatlerinizde elinizi kolaylaştıracak gereçler getirdiniz.
Ha olur da radyasyon fırtınasında yahut haritadaki olağan anomalilerden birine ölürseniz, aracınız cennetin kapılarından adımınızı atmadan sizi garaja geri ışınlıyor ve topladığınız gereçlerin büyük birçoğunu da oracıkta bırakıp kendisi de oldukça hasar alıyor… Neyse ki topladığınız güç küreleri sizinle kalıyor, ıvır zıvırı da öldüğünüz yere gidip geri alabiliyorsunuz. Bu yüzden oyun aslında dışarıdan göründüğü kadar acımasız değil. Ha lakin olur da dönüş portalı barındırmayan, “çıkmaz sokak” haritalardan birinde ölürseniz geçmiş olsun natürel, tekrar gidip öldüğünüz noktadan bıraktığınız eşyaları geri alabilirsiniz fakat dönüş portalı olmadığı ve manuel bir biçimde dönüş yapamadığınız için tekrar ölerek dönüp hepsini orada bırakmak zorunda kalırsınız.
Trafik kurallarını öğrenememek
Son olarak da oyunun can sıkıcı taraflarına, daha doğrusu gerçekten can sıkan tek tarafına geliyoruz: arayüz. Pacific Drive’ın “Roguelite” tarafları pek keyif kaçırmıyor, biraz dikkatli olursanız ölmemek kolay. Garaja aracınızın bütün kesimlerini tek tek kırmış bir biçimde dönseniz bile hevesiniz çok kaçmıyor zira garajdaki dostça çöp tenekesi, gidip kendisiyle etkileşime geçtiğinizde kısa müddetli işinizi görecek bütün kesimleri üzerinize fırlatıyor. Ölüp kaybettiğiniz gereçleri de dediğim üzere gidip geri alabiliyorsunuz lakin iş oyunun mekaniklerini çözmeye geldiğinde oldukça kasvet çekeceksiniz zira arayüz pek kullanıcı dostu tasarlanamamış.
Ben oyunu %100’leyip bütün başarımlarını aldıktan sonra bu incelemeyi yazmaya oturdum ancak Pacific Drive’ın hala tam olarak başımda oturmayan yerleri var. Bunun da yegâne sorumlusu arayüz ve oyun için ansiklopedi; “Electronics” isimli gereci sağda solda bulmayı beklemek yerine televizyon, bilgisayar, radyo vs. şeyleri parçalayarak edinmem gerektiğini anlamam çok uzun sürdü mesela. Haydi bu benim salaklığım kabul ediyorum lakin 50 saat oynadım oyunu, hala nereden Lead (Kurşun) bulacağımı hala bilmiyorum? Hani bir de bunlarla alakalı bilgi alabilmek için menüdeki sekmelerine girdiğimde daima esprili yazılmış açıklamalar karşılıyor beni. Yahu kardeşim tamam latifeler komiklikler hoş, oyuna beğenilen bir ton oturtmuşsunuz da biraz da bilgi verseniz? Yok. Oyun kendisini anlatmaya gelince biraz çuvallıyor o yüzden.
Pacific Drive bu ve gibisi hallerde sıkıntılarını anlatmayı çok beceremese bile sistemlerini çok uygun oturtmuş, tonunu düzgün ayarlamış, cinsin sevenine kendini uzun müddetli oynatmayı rahatlıkla başarabilecek bir oyun. Bir de öyküsünü daha sakin anlarda (ben tıpkı anda 5 farklı anomali ile boğuşmazken mesela), daha kolay cümleler ile anlatmayı başarabilseymiş, anlatı cephesinde de özel bir yeri olabilirmiş. Ha bu tip bir oyundan tek beklediğiniz ayrıntılı ve besbelli gelişim sistemleri ile sizi başında tutabilecek bir oynanış ise bu sonuna kadar var. Araç teması çeşidin başka kodamanları ortasında nevi şahsına münhasır bir imal olmasını da çok rahat sağlıyor. “Anam akü bitmiş, tüh lastik patlamış, amanın araçtan yokuşta inip el frenini çekmeyi unuttum” üzere kederler Pacific Drive’a beğenilen bir tat katıyor. “Roguelite” elementleri de cinse fobisi olanları itecek yoğunlukta değil. Subnautica sevenlere %100 tavsiye edilir.
