İnsan yaşlandığını en çok evvelden oynadığımız oyunların ne kadar özel olduklarını anlatırken hissediyor. Son model işlemcilerin, yapay zekâ dayanaklı ekran kartlarının yokluğunu hayal gücümüz kapatıyordu. Karakterlerin fotoğrafları ve en fazla 3 satırlık metin alanlarının arkasında o kadar macera, trajedi ve yiğitlikler yaşandı ki bu stil oyunları çağdaşlaştırıp sunmak için bile pek çok AAA stüdyosunu gölgede bırakacak derecede güçlü takımlar gerekirdi. Octopath Traveler’ı birinci çıktığında bilhassa kartlaşmış oyuncuların beğenip kültleştirmesi o yüzden büyük bir sürpriz olmasa gerek. Oyun 90’lı yılların pikselli görsellerini, çağdaş ışıklandırmalarla birleştiriyor ve bunu devasa kentler ve büyük alanlar yaratmak için kullanıyordu. Bu sayede sekiz karakter ve farklı hikayenin bir ortaya geldiği epik bir macera yaratmak göreli olarak küçük bir takımla mümkün oldu.
Peki Octopath Traveler harika bir oyun muydu? Mutlaka hayır. 8 farklı karakterin tamamı ana karakter oldukları hissini uyandırmıyordu. Ortada birleşen ana öykü de bence her kahramanın potansiyelini kullanmaktan uzaktı. Dövüşlerin dengesizliğinden ve açık dünya içeriğinin sonlu olmasından bahsetmiyorum bile. Pekala kusursuz olmayan bir birinci oyun neden beni Octopath Traveler 2 fikri için bu kadar heyecanlandırdı? Zira ortada mükemmel bir potansiyel var. Bu oyundan dersler çıkartarak kıssaların iç içe geçtiği, her karakterin daha manalı hale geldiği muazzam bir kıssa yaratmak çok mümkün. Kahramanların geçmişlerine nazaran birbirleriyle zıtlaştıkları farklı tahlillerin olduğu yan vazifeler ve her karakterin avantajlarının kullanıldığı şiddetli savaşlar derken bence hakikat yapılmış bir Octopath Traveler 2’nin gelmiş geçmiş en uygun J-RYO’lardan biri olma potansiyeli vardı.
Hepimiz birimiz için
Serinin yeni oyununun bu potansiyele erişip erişemediği kestirim edebileceğiniz üzere bu incelemenin konusu olacak. Esasen birinci oyundaki doğruları kopyalasa bile elimizde epeyce sağlam bir oyun oluyor. Octopath Traveler 2, tıpkı halefi üzere toplamda farklı hayalleri olan sekiz ana karakterin tek bir öyküde toplandığı bir oyun. Kahramanlarımızın hepsinin çok büyük gayeleri ve maksatları yok. Sakar dansçı Agnea’nın gayesi dünyanın her sahnesinde şovlar yapmış bir “süper yıldız” olmak; şifacı Castti ise unuttuğu geçmişini hatırlamanın peşinde. Elbette kaybettiği krallığı geri almaya çalışan samurai Hikari ve yarı vakitli dedektif olarak çalışan rahip Temenos üzere hikayesi çok dallanıp budaklanan karakterler de var.
Hikâye olarak kimileri başından sonuna kadar epik olaylar örgüsü içinde ilerlese de bütün senaryolar ne yazık ki serinin bu oyununda da denk sayılmaz. Hikari ile başlar başlamaz kendinizi yüzlerce askerin içinde olduğu bir epik savaşın içinde buluyorsunuz mesela. Agnea’nın macerasında ise 10-15 dakika, yapacağı dans gösterisine yardım edecek yandaşlar aramakla uğraşıyorsunuz. Kulağa çok heyecanlı gelmiyor değil mi? Zira değil. Tekrar de bütün öyküler bir mühlet sonra yan vazifelere dönüşüp, ana ve daha büyük öyküye bağlandıkları için bu durumu affedilebilir olarak görüyorum.
Karakterleri özgün kılan tek şey kıssaları değil. Hepsinin hem savaşırken hem de dünyada kullanabildikleri özgün yetenekleri var. Örneğin Hikari gündüzleri denk geldiği sıradan karakterleri düelloya davet ederek bayıltabiliyor. Bu biçimde hem o karakterin yeteneğini öğrenme bahtı yakalıyorsunuz hem de kapıları bloke eden muhafazaları ortadan kaldırmak mümkün oluyor. Vakti geceye çevirdiğinizdeyse apayrı bir yeteneğe sahip oluyor ve sıradan karakterlere para dağıtarak kıymetli bilgiler elde edebiliyor. Rastgele yapıldığında çok değerli tüyolar gelmese de yan misyonları tamamlarken hayati olabiliyor. Tekrar benzeri bir ıstıraba parmak basacak olursak bu yeteneklerin hepsi çok özgün sayılmaz. Örneğin bu rüşvetle bilgi alma hünerini şifacı Castti tıpkı karakterlere ilaç vererek farklı bir halde de tamamlayabiliyor. Birtakım karakterlerin partiye dahil edilmediği senaryolarda birbirlerinin alternatifi olmaları için yapılmış belirli ki ancak bütün karakterleri yanınıza kattığınız durumlarda özgünlüğünü yitiriyor bu sefer de. Tekrar de nihayetinde bu yetenekleri yan misyonları tamamlarken çokça kullanacaksınız. Octopath Traveler’da gece gündüz döngüsünü tek tuşla değiştirmek mümkün. Bu sayede birebir ortamlarda farklı olaylara denk gelebiliyorsunuz. Örneğin hırsızların geceleri başında müdafaa koyarak kapattıkları bir kapıyı gündüz anahtarı bularak açmak mümkün. Dilerseniz hiç uğraşmayıp kapıdaki muhafazayı da Avcı Ochette yahut Samuray İkari ile dövebilirsiniz de doğal. İki yaklaşım da teknik olarak yanlışsız, vazife tamamlandığı sürece farklı sonuçlar doğurmuyor.
Savaşarak ayrıldık
Oyunun savaş sistemiyse büyük oranda Octopath Traveler ile birebir. Sıra tabanlı dövüşlerde nerede ve nasıl saldırdığınız kıymet taşıyor. Her düşmanın zayıf olduğu elementler var. Karşınıza devasa bir domuz çıkarsa ona farklı silahlarla saldırarak neye zayıf olduğunu anlamanız gerekiyor. Düşmanlara zayıf olduğu silah ve elementlerle hasar verdiğinizde afallamalarını ve taarruz sıralarını kaçırmalarını sağlamak mümkün. Ayrıyeten sersemledikleri vakitlerde fazladan hasar da alıyorlar. Her ne kadar kulağa ziyadesiyle cazip gelse de bilhassa kısım sonu canavarlarını daima sersemletmek yerine güçlü hücumlarından evvel etkisiz hale getirmek ve zayıflatmak daha cazip oluyor bu ortada; belirtmeden geçmeyeyim. Sersemletme konusunda boost sistemi de pek işe yarıyor. Oyunda tipler geçtikçe dolan boost puanlarıyla tıpkı saldırıyı üç sefere kadar yapmak mümkün. Örneğin 6 “kalkanı” olan bir düşmanı sersemletmek için ikili kılıç saldırısını boostlayarak üç kez yapmak kâfi olabiliyor. Oyuna eklenen yeni özellikse Latent Power olmuş. Hasar aldığınızda ve verdiğinizde, yanlışsız yetenekleri kullandığınızda yahut özel eşyalar sayesinde Latent Power’ınızı doldurabiliyorsunuz. Her karakterin kendi iç gücü var ve bunlardan kimileri öbür karakterleri güçlendirirken, direkt çok güçlü taarruzlar yapan güçler de mevcut. Tıpkı birinci oyundaki üzere dövüşler kolay değil ancak gerçek vakitte akla yatkın ataklar yaparak yenemeyeceğiniz düşman da neredeyse yok.
Savaşlar ve açık dünya klasik bir J-RYO başında işliyor. Kentlerde güvendesiniz ancak kent dışında gezerken bir anda kendinizi açılan savaş ekranında bulmanız mümkün. Bu sebeple teknik olarak dünyayı serbestçe gezmenize imkân olsa da aslında her yer girilebilir sayılmaz. Level 13’lük bir partiyle 20. düzey bir alana girerseniz, çok fakat çok yüksek ihtimalle ikinci çeşide gelmeden partinizin birçoklarını kaybedebilirsiniz. Bu durumun tahlili de bol bol gezerek güçlenmekten geçiyor. Yetenekler kullanarak yerleşkelerdeki karakterlerin eşyalarını “almak”, rastgele oluşan savaşlara girerek karakterlere düzey kasmak ilerlemek için pek kâfi tahliller. Bilhassa sizi kilitleyen bir düşman varsa biraz gezip kahramanlarınızı güçlendirmekte utanılacak bir şey yok. Açık dünyada kimi bölgelerin erişilebilir olmaması çok önemli bir sorun değil zira her alanda çok sayıda kapalı zindan, hazine sandıklarıyla dolu alternatif rotalar ve bulmacalar var.
Yol – yemek dahil yan meslek
Aynı birinci oyundaki üzere meslek sistemi de oyundaki yerini koruyor. Karakterlerin başlangıç mesleklerine ek olarak yan mesleklere geçmek de mümkün. Bunların kimilerini oyunun sonlarına kadar açamıyorsunuz lakin tamamı ziyadesiyle güçlü ve oyun stilini değiştirebiliyor. Tüccar Partito, savaşlarda başta etkisiz bir karakterken ikinci meslek olarak Arcanist aldığında yüksek manası sayesinde tam bir canavara dönüşebiliyor mesela.
Oyunda bence hala çok uygun çalışmayan mekaniklerin başında vazifeler geliyor. Kimi misyonlar tıpkı kent içinde rahatlıkla tamamlanabilse de kimilerini tamamlamak için sahiden müneccim olmak gerekiyor. Örneğin bir deniz fenerinin tabanında babasını bekleyen bir karakter gördüğünüzde bunun hakkında fazla düşünmüyorsunuz. Kentte birkaç kişi bu karakterden haberdar olsa da kimse babasının kim olduğunu bilmiyor ve öykü ilerlemiyor. Ortadan saatler geçtikten sonra oğluyla ilgili söylenen bir karaktere denk geliyorsunuz fakat adam size asla beni oğluma götür falan da demiyor. Olur da akıl ederseniz Agnea yahut emsal özelliğe sahip bir başka karakterle onu partinize katıp oğlanın yanına dönebiliyorsunuz. Karakterler bir ortaya geldiklerinde öykülerini kalan kısımlarını anlatıyorlar. Şahsen hatırlamam gereken karakterler ve diyaloglar yerine daha pak bir misyon sistemini ve bir vazife defteri olmasını tercih ederdim. Hayatın kederleri ve onca işin gücün ortasında bir de Octopath Traveler 2’deki yan karakterlerin soy ağacını ve kederlerini hatırlamaya çalışmak yorucu olabiliyor zira.
İlk oyundaki en değerli tenkitlerden biri sekiz karakterin öykü boyunca fazla etkileşime girmemeleri ve birbirlerinden habersiz oldukları hissini vermeleriydi. Oyunda bu sorun hala devam ediyor. Ortam biraz daha Dungeons & Dragons başında, değerli kararlarda birbirleriyle çelişen ve hatta çatışan hayata bakış açıları farklı karakterlerle dolu olsaydı bence daha güzel çalışırdı. Karakterler ortasındaki diyaloglar birincisine kıyasla bir tık daha fazla olsa da hala kâfi değil. Oyuna Crossed Paths isimli iki karakterin birlikte ilerlettiği yan kıssalar eklenmiş. Bunların kimilerini açmak için farklı karakterlerin kıssalarını ilerletmek kâfi oluyor. Bu yan öyküler değişik ve eğlenceli olsalar da karakterler ortasında bir bağ oluştuğunu ana kıssa dahilinde hissettiremiyorlar. Octopath Traveler 2’ye daha fazla diyalog ve kahramanlar ortası etkileşim gerektiğini düşünüyorum. Neredeyse tamamı bıcır bıcır güzellik timsali olan tiplerle kıssa bir mühlet sonra monotonlaşmaya başlıyor zira.
Yazdığım incelemeden birkaç adım geri atıp, büyük resme bakmam gerekirse bana nazaran Octopath Traveler 2 beklentilerimi tam manasıyla karşılayamadı. Bunun nedeni oyunun makûs olması değil de birinci oyunun üzerine yapılan eklemelerin tam manasıyla oyunun gereksinimi olan değişiklikler olmamasından kaynaklanıyor. Octopath Traveler’ın süper formülüyle güzel bir oyun çıkarmak güç değil lakin yanlışsız yaklaşımla Square Enix’in elinde yeni bir Chrono Trigger olabilirdi. Şayet yeterli ve kısmen eski biçim bir J-RYO arıyorsanız bence şu ortalar Octopath Traveler 2’den daha güzel bir alternatif yok. Lakin bu oyunun potansiyelini misyon rakip üretimciler bu sahayı uzun mühlet boş bırakmazlar diye düşünüyorum. Oyun beni eğlenceli karakterleri, şiddetli dövüşleri ve çokça içeriğiyle tatmin etmeyi başardı. Keşke “Şu yetenekli lakin ders çalışmayan çocuk” gücünü de üzerinden atabilseydi.
