Horizon Forbidden West: Burning Shores – İnceleme

Elden Ring ile 1 hafta ortayla piyasaya çıkma talihsizliği sebebiyle hak ettiği ilgiyi göremediğine üzüldüğüm Horizon Forbidden West o kadar düzgün bir oyundu ki, bitirir bitirmez daha fazlasını beklemeye başlamıştım. Sonunda Burning Shores’a kavuştum lakin o da ellerimde hemen eriyiverdi, tadı damağımda kaldı, artık 3. oyun için beklemeye devam… Kaç yıl bekleriz kimbilir, lakin bu sefer en güçlü yılın oyunu adayı ile tıpkı devirde çıkarmasınlar lütfen ya 🙁

Çok güzelsin sen ama

Burning Shores ile Los Angeles’a gidiyoruz, lakin Los Angeles, art geriye gelen sarsıntılar sonrasında oluşan volkanik aktivite sebebiyle lav ırmakları ve yıkık harabelerle dolu, ha bir de elbette makine kaynayan bir yere dönüşmüş durumda. Lakin hâlâ çok hoş. Yani bunu çabucak belirtmem gerekiyor; o kadar, o kadar hoş görünüyor ki oyun, Guerrilla’yı bu grafik için tebrik etmek istiyorum hakikaten. Yeni bölgede akarsular, derin kanyonlar, okyanus görüntüleri, volkanik alanların renk paletine yansıyan tesiri, bulutlar ve geceleri gökyüzünün imajı sahiden muazzam. Ana oyunu oynarken de görselliğe hayran olmadan duramıyordum, lakin bu sefer PS5’e özel çıkan Burning Shores’un görselliği dudak uçuklatan bir düzeyde ve oyun performans modunda yağ üzere akıyor. Ana oyunu PS4’te oynamış olan oyuncular eklentinin PS5’e özel olmasına doğal olarak sonlanıp oyunu düşük puan bombardımanına tutmuşlar, lakin Guerrilla görsellik ve performansı üst düzeye taşımak için bu türlü bir seçim yapmış belirli ki.

Ana oyunda ilgilendiğimiz düşmanlarımız Zenith’ler ortasında gözümüzden kaçan biri daha olduğunu Sylens’tan – Lance Reddick 🙁 – öğreniyor ve bir sefer daha dünyayı -kısa müddetliğine de olsa- kurtarmak için Walter Londra isimli bu kişinin peşine düşüyoruz. Walter Londra da tıpkı başka Zenith’ler üzere narsist, bencil, maksatlarına ulaşmak için babasını tanımayacak bir tipleme, lakin narsistliği başkalarına nazaran almış yürümüş bir boyutta. Bu noktada devreye Quen kabilesi de dahil oluyor. Ana oyunda az biraz tanıdığımız Quen’leri Burning Shores’ta daha yakından tanıyoruz. Eski insanları adeta İlah üzere gören ve eski bilgileri kutsal kabul eden bu kabile, haliyle Walter Londra’yı da gözünde fazla büyütünce olaylar gelişiyor. İnatçılık ve kararlılıkta Aloy’u aratmayacak yeni yan karakterimiz Seyka da bu kabileye mensup. O da kayıp kardeşini ve halkının geride kalan üyelerini aradığı için Aloy ile yolları birleşiyor ve ana vazifelerde birlikte takılıyoruz. Ana oyunda çatışmalar sırasında orta sıra bize cephane atan ve öteki da pek bir işe yaramayan yan karakterlerin tersine, bu sefer Seyka makineleri ropecaster silahı ile bir hoş bağlayıp sabitliyor, böylelikle çatışmalarda Aloy’a büyük rahatlık sağlıyor. Eh Aloy da Seyka’ya biraz gönlünü kaptırıyor desek palavra olmaz, çünkü seriye birinci defa romantizm de gelmiş, âlâ de olmuş, bence Aloy’a o şapşal halleri çok yakışmış.

Yeni silah da çok hoş… Makineler değil

Burning Shores ile gelen yenilikler ortasında, bildiğimiz silah çeşitlerine ve kıyafetlere birkaç ek dışında, Far Zenith teknolojisi bir güç silahı var ki bu silahı kullanmak oldukça zevkli olmuş. Ayrıyeten yeni bir hasar çeşidi olan Berserk ile düşmanları birbirine düşürebiliyor, çatışma sırasında kullanmak için savunma kalkanı imal edebiliyoruz. Düzey sonu 50’den 60’a çıkmış ve yeni eklenen yetenekler ortasında en çok dikkat çekeni sersemleyen makinelere kanca atarak daha çok ziyan verebilme özelliği olmuş, halihazırda pek akıcı geçen çatışmalar çok daha keyifli hale gelmiş. Eklenen 3 yeni makine çeşitlerinden; zirvemize tepemize zıplayıp asit saçan dev kurbağa Bilegut, onun yanında sivrisinek misali uçan, kolay lakin hudut bozucu ufak Stingspawn’lar ve yeni dev “kuşumsu” robotumuz Waterwing, Aloy’u terletmeye hazır.

Burning Shores’un haritası beklediğimden (daha doğrusu istediğimden) daha küçük, ana vazife kısa sürüyor, 3 yan vazife ve toplanabilir birkaç eşya sonrası, etrafın hoşluğuna hayran kalmaya devam etmek dışında yapacak bir şey kalmıyor. O nedenle yazının başında belirttiğim üzere tadı damağımda kaldı, keşke biraz daha içerik olsaymış (Her şeyi tamamlamak yaklaşık 13 saat sürüyor). Ben genel olarak oynadığım her saniyesinden keyif aldım, görselliğe vuruldum, birinci oyundan beri pek akıcı ve taş üzere olan, terleten çatışmalara yine hayran oldum, Aloy’un şapşallığına sırıttım, münasebetiyle “keşke daha uzun sürseydi” demekten öbür bir olumsuz eleştirim olmayacak. Haydi 3. oyun da hemen gelsin!