Geçen yıl Mart ayında Exoprimal birinci duyurulduğundaki hayal kırıklığını hala hatırlayabiliyorum… Capcom logosu, dinozorlar falan derken insanların beklentisi ister istemez Dino Crisis oldu lakin, maalesef ki bu sefer karşımıza yeni bir marka olan Exoprimal’la çıkmışlardı. Oyun çıkıp oynayana kadar da “tam olarak” ne olduğuna dair bir fikrim olmadı betalara katılmadığımdan. Fragmanlardan anladığım tek şey exo zırhlarımızın olduğu, gökten dinozor yağdığı ve bizim bunları öldürdüğümüzdü. Yani özünde biraz Earth Defence Force başında, Horde modlu bir dinozor kesme simülatörü bekliyordum.
HER ŞEY LIVE SERVICE OLMALI!
Oyun çıkıp oynadığımda pek de o denli olmadığını anlamam bir maçımı aldı. Esasen oyun kodunun erken gelip de sunucuların açılmasını beklemek zorunda kalmamdan bir şeylerin yanlış olduğunu anlamalıydım lakin, neyse…
Exoprimal, Capcom’un güya Monster Hunter yetmiyormuşçasına çıkardığı live service bir oyun. İki kadro var, bu iki grup indikleri haritada 4-5 dalgalık bir halde yağan dinozorları kesiyor ve en sonundaysa PvE ya da PvP bir oyun modunda birbirleriyle kapışıp, verilen vazifesi birinci bitiren grup olmaya çalışıyorlar. Destiny oynayanlar için tanıdık gelmesi pek olağan, “Gambit’in tam oyun haline çevrilmiş versiyonu” desem tam olarak Exoprimal’ın olayını anlarsınız esasen.
Tabii Destiny’nin Gambit’inden en büyük farkı, Exoprimal’ın özünde Overwatch üzere bir “hero shooter” olması. Exo zırhlarımızın Akın, Tank ve Dayanak kategorilerine ayrılmış ve hepsinin de hiç yabancılık çekmeyeceğiniz yetenekleri var. Takviye sınıfındaki Witchdoctor ortaya can veren bir alan açabiliyor, Tank sınıfındaki Roadblock tıpkı Reinhardt üzere kalkan açıp, özel yeteneğiyle düşmanları üstüne çekebiliyor, Hücum sınıfındaki Barrage Overwatch’un Junkrat’i ve Team Fortress 2’nin Demoman’inin karışımı bir şey… Ve işin hoş yanı, maçın ortasında istediğiniz üzere exo zırhınızı değiştirebiliyorsunuz. Birtakım vazifelerde hasar lazımsa ve ekipte eksik varsa çabucak Atak exo zırhlarından birini çekebiliyorsunuz, kadronun canı gelen robotlara yetmiyorsa çabucak Takviye sınıfına geçip can basabiliyorsunuz… Bir yandan 5 tank takılmak eğlenceli geliyor kulağa lakin şayet oyun tutarsa illaki kısıtlama getireceklerdir. Overwatch’dan deneyimliyiz o hususta. Üstüme uçan altı tane Winston’ı hala unutmadım…
Oyunun hoş yanlarından biri, en azından oynadığım 20 saatlik mühlet boyunca “Ya şu exo çok OP” dediğimi hatırlamıyorum. Ya da takviye sınıfından bir exo seçtiğimde “Öf yeniden yalnızca can basıyorum” diyerek sıkıldığımı hatırlamıyorum zira kendini savunmaya yetecek ve kadronun üstüne dinozor yağarken yardımcı olabilecek atak yetenekleri var. Capcom’un nokta atışı yaptığı bahislerden biri katiyen oyunun istikrarı ve exo dizaynları.
Exoprimal live service oyunu olduğundan ötürü tıpkı öbür live service oyunlarda gördüğümüz Season Pass’ler, Premium Pass’ler burada da var. Fiyatsız olan bir oldukça boş, fiyatlı olansa yalnızca kozmetikten ibaret. Alışılmış oyunun birebir vakitte hesap düzeyi ve exo zırh düzeyleri de olduğundan ötürü ödül konusunda bir epey doyurucu. Belli düzeylerde gelen Warchest’lerle daha da fazla ödül kazanılabiliyor üstüne. Para verip sandık alma falan da yok, ya ne olduğunu bildiğiniz kozmetiklere ya da Premium Season Pass’e para veriyorsunuz. Alışılmış esasen tam fiyat verdiğiniz bir oyunda neden bu fiyatlı içerikler var, orası da başka bir tartışma konusu olağan.
Karakter özelleştirme de biraz yetersiz kalmış bu yüzden. Yani evet, Premium Pass satmak için havalı zırhlar falan var alışılmış ancak Overwatch’daki skinlerden pek de farkları yok bunların. Karaktere Call of Duty’de silahlara taktığımız süslerden takabiliyoruz, ya da üstüne oyun içinde açtığımız çıkartmalardan yapıştırabiliyoruz ve… Bu kadar.
Oynanış açısından özelleştirmesi bir oldukça kâfi ancak. “Rigs” menüsü altında, karakterimizin oynanışını etkileyen ve azamî üç tane takabildiğimiz teçhizat var. En başta verilenler “Dinozorlar vurduğunda geri tepmeyi azalt” üzere kolay şeyler olsa da, exo zırhınızın düzeyini arttırdıkça zırhınıza özel yeni teçhizatlar açılıyor. Witchdoctor’la bir oldukça vakit geçirdiğimden onun teçhizatlarını bir oldukça açtım ve oyunun başındaki can basma dışında pek bir vasfı olmayan halinden eser kalmadı. Bayağı elimdeki silahla dinozorları sersemleterek kadronun tank ve atak grubunun işlerini bir oldukça kolaylaştırmaya başlamıştım en son maçlarımda.
ABİ BİRAZ OYNA OYUN AÇILIYOR YA…
Şimdi hepinizin aklındaki soruya açıklık getireyim: Evet, oyun yalnızca çoklu oyunculu ve PvPvE olarak oynanabilen bir oyun. Ve tekrar değişik bir biçimde evet, oyunun ilerleyen bir kıssası de var. Müsaadenizle açıklayayım.
Exoprimal’ın öyküsü, 2043 yılında, oluşturduğumuz karakter ve takımımızın “dinozor yağmuru” denetimi yaparken herkesin çekindiği bir ada olan Bikitoa adasına düşmesiyle başlıyor. Burada denetimden çıkmış bir yapay zekâ olan Leviathan’ın bizi zorla soktuğu ve geçmişe götürüp (2040) öteki “Exofighter”larla savaştırdığı Wargames’e katılmak zorunda kalıyoruz ve her maç sonrasında kazansak da kaybetsek de grubumuz Bikitoa Adası ve Leviathan hakkında yeni bilgiler toplayıp, bu adadan bir kaçış yolu arıyor. Her seferinde yeni bir karakter gelişim sahnesi, yeni bir bilgi yığını ya da kıssa ilerleyişi alıp maçlarımızı atmaya devam ediyoruz.
Fakat bu noktada Exoprimal’ın yaptığı çok büyük bir kusur var, bu kusurun oyunun notlarına ve oyuncuların reaksiyonlarına nasıl yansıdığını gördünüz aslında. Bu incelemenin de nispeten gecikmesinin sebebi bu. Oyun “Monster Hunter” başıyla tasarlanmış.
Eğer Monster Hunter oynadıysanız bilirsiniz, bilmiyorsanız da artık bileceksiniz. Oyun her şeyi bir anda üstünüze atmaz. Evvel ufak, kolay canavarları kesmeye başlayarak oyunu öğretir. Sevdiğiniz silahı, komboları, canavarların nasıl davrandığını keşfedersiniz. Akabinde hop, büyük bir canavar gelir ve oyun bir anda değişir. Bir mühlet sonra ondan da büyük ve kuvvetli bir canavar gelir ve oyun sonuna ulaşana kadar bu bu türlü devam eder.
Benim bu dizaynla alakalı rastgele bir sorunum yok, çok severim hatta. Lakin Monster Hunter’larda severim. Exoprimal PvPvE, çoklu oyunculu bir oyun ve her ne kadar kıssa için mantıklı olsa da oyuncuların odağını kaybetmemek için çok makus bir tercih. Live service bir oyun yapılıyorsa, oyuncuyu oyunda tutmak için içeriğin daha süratli verilmesi lazım. Exoprimal’da tam olarak mühlet veremesem de en azından 25 maç atmanız gerekiyor oyunun değiştiği noktayı görebilmek için. Birçok insan şimdiden 5-10 maç atıp “Eh işte” deyip bırakıyor. Halbuki oyunun birinci 10 saatiyle sonraki 10 saati ortasında bir epey fark var. Gelen oyun modu, haritalar, kıssadaki ilerleyiş… Oyunun Game Pass’te olması da insanların daha kısa müddette yargıya varmasının sebeplerinden, “Para verdim oynamalıyım!” baskısı olmayınca… Tamam ya, vurmayın şakaydı!
Oyuncuyu tutma konusunda sorun olsa da, bunların hepsinin öyküye yediriliş biçimini sevdiğimi söylemem lazım. Hatta değişik bir formda öyküyü de sevdiğimi söyleyebilirim. Grubumuz pek güzel, mizah hoş, oyunun neden yalnızca çoklu oyunculu olduğu ve farklı oyun modlarının ilerledikçe eklenmesinin sebepleri mantıklı, gelen oyun modları da bir epey eğlenceli ve kaotik… Capcom hoş iş çıkarmış ancak yanlış vakitte, yanlış oyunda çıkarmış.
Oyun modlarına da değinmek lazım olağan. Birden fazla oyun modu klasik bir halde “Şu noktaya git, yağan dinozorları öldür” biçiminde başlıyor ancak dediğim üzere, oyun ilerledikçe bunlar değişiyor. Bazen muhakkak bir noktayı müdafaanız gerekiyor, bazen bir yükü A noktasından B noktasına götürmeniz gerekiyor, bazen özel ve büyük dinozorları öldürmeniz gerekiyor… Bunları başarılı bir halde yapınca da son kapışmaya geliyorsunuz, orada da PvE ya da PvP bir mod geliyor. Birinde cazibeli şarj edip duvarları yıkıp ortadaki sunucuyu kırmaya çalışıyorsunuz, birinde yeniden yükü A’dan B’ye götürüp savunuyorsunuz, hatta ortada rakip ekipten biri dinozor olup sizin ilerleyişinizi bozmaya geliyor bir de onunla tepişiyorsunuz vesaire…
Ama oyunun asıl eğlenceli ve Leviathan’ın kafayı yiyip maçtaki herkesin üstüne tek, kocaman bir dinozor salıp 10 kişi daldığınız raid modu benim favorim oldu. Daha biraz evvel karşılıklı kapıştığınız takımla sırt sırta verip, düştüklerinde kaldırmak… Nitekim inanılmaz eğlenceli bir ortam yaratıyor. İşin makus yanı buna ulaşmak için oyuna vakit harcayıp oynamanız gerekiyor ve “Ben bunu oynamak istiyorum” deyip seçerek giremiyorsunuz. Umarım ilerleyen güncellemelerde oyun modu seçme üzere bir seçenek gelir, şimdilik yalnızca PVP, PVE ya da rastgele halinde.
BUGÜN HAVA MODÜLLÜ DİNOZORLU
Oyun teknik açıdan da bir epey başarılı. Görsellik olarak berbat değil ancak olağanüstü da değil lakin seslendirmesini, müziklerini ve oyunun PS5’te o kadar dinozor yağarken gram kasmamasını takdir etmem lazım. Bilhassa 10 kişilik raid modunda bir noktada o kadar fazla dinozor yağıyor ki önemli ciddi korktum. Yok, teknik açıdan değil. Gerçekten korktum “Bunları nasıl keseceğiz ya?” diye.
“Bir öbür memnun eden şey de oyunun cross-play takviyesiyle gelmiş olması” diyebilirdim lakin maalesef diyemiyorum. Hayır, oyunda cross-play var canım. Lakin bu cross-play yalnızca eşleştirme yaparken var. Yani kalkıp da öbür platformlardaki arkadaşlarınızla parti kurup bir arada oynayamıyorsunuz. Her ne kadar oyunun oyuncu sayısını yüksek tutacak ve eşleşme müddetini kısaltacak bir hoşluk olsa da her platformda oyun oynayan arkadaşlarım var ve yalnızca PlayStation’ı olanlarla oynayabilecek olmak can sıkıcı.
Ve bu incelemeyi kapatmak da can sıkıcı. Ben artık bu oyunu övsem bir türlü, gömsem bir türlü… Oyuna vaktini ayırıp oynayanlar “Sabri n’aptın oyun o kadar makûs değil ya!” diyecek, üç-beş maç atıp kapatanlar “Sabri ne abarttın ha oyunu sen de!” diyecek. Çoğunluğun da ikinci dediğim kitle olması üzüyor, zira oyunda ilerledikçe, yeni oyun modları geldikçe ve yeni exo zırhlara da erişince bambaşka bir oyuna dönüşüyor Exoprimal. Çok ilgi alımlı bir kıssası ve inanılmaz eğlenceli kapışmaları oyunun sonraki yarısında açılıyor, lakin birçok insan çoktan oyun hakkında kararını verdi bile işte. Emin olduğum tek şey bundan birkaç yıl sonra Capcom sunucuları kapattığında üzülecek insanlardan biri olacağım.
