Bağımsız oyunların şimdiki kadar revaçta olmadığı yıllarda ortalığı kasıp kavuran üç tane üretim vardı: Braid, Dust ve Papers, Please. Üçünün de ortak yanı yalnızca tek bir kişi tarafından geliştirilmiş olmalarına karşın geniş kitleler tarafından büyük bir övgü yağmuruna tutulmalarıydı. Bilhassa Papers, Please “pasaport kontrolü” üzere son derece sıkıcı bir temadan epey eğlenceli bir oyun çıkarmayı başarmıştı. O denli ki daha sonra onun müsaadeden giden pek çok imal çıktı ortaya. İşte Contraband Police de onlardan biri. Ancak şaşırtan derecede başarılı olanlardan…
Glory to Acaristan!
Hani Desperados birinci çıktığında “Commandos’un birebiri ancak mekaniklerini zenginleştirmiş hâli” diye överdik ya… Hah, Contraband Police’te de benzeri bir durum kelam konusu. 6 yıldır geliştirilme kademesinde olan oyun, Papers Please’in “pasaport kontrolü” mekaniklerini motamot almış. Lakin bunları o denli bir zenginleştirip çeşitlendirmiş ki kendisini ucuz bir kopya olmakla suçlayamıyorsunuz muhakkak.
Sene 1981. “Acaristan” isimli hayali bir ülkenin hudut kapısına atanan bir gümrük memuruyuz. Burası Balkan-Rus karışımı, nispeten geri kalmış, komünist bir ülke. Her gün hudut kapısından içeri yeni yeni yolcular giriyor, biz de evraklarını denetim edip sahtekârları ve kaçakçıları yakalamaya çalışıyoruz. Birinci başta yalnızca pasaport numaraları, fotoğraflar ve isimler üzere standart şeylere bakıyoruz. Lakin oyunda ilerledikçe işin içine giriş evrakları, çalışma müsaadeleri ve taşıdıkları yükler üzere bir sürü şey giriyor. Hükümet her gün yeni bir kanun çıkarıyor ve her yeni kanunla birlikte işimiz giderek karmaşıklaşıyor. O denli olunca da yanlışları yakalamak gitgide zorlaşıyor. Neyse ki elimizin altında küçük bir kural kitapçığı var da bütün bunları akılda tutmak o kadar da güç olmuyor.
Buraya kadar her şey Papers Please’le tıpkı. Contraband Police’i ondan ayıran en büyük özelliğiyse büsbütün üç boyutlu olması. FPS kamerasıyla oynanan oyunda hudut karakolunda şahsen geziyor, pasaportları gerçek vakitli olarak denetim ediyoruz. Hatta bununla da sonlu kalmıyor ve yeri geldiğinde otomobil kullanıp silahlı çatışmalara bile giriyoruz. Valla!
Acaristan’ın komünist bir ülke olmasından herkes şad değil ve hudut karakolu ortada sırada teröristlerin saldırısına uğruyor. İşte o anlarda tabancamızı çekip başka hudut muhafızlarıyla birlikte kendimizi savunmamız gerekiyor. Bazen de acil bir vazifeye çağrılıp polisle birlikte diğer yerlerdeki çatışmalara katılabiliyoruz.
Kaçak malları da şahsen arayıp bulmamız gerekiyor. Fenerimizin ultraviyole ışığını açıp otomobillerin içine giriyor ve döşemeleri, lastikleri, bagajları adamakıllı arıyoruz. Kaçakçıların ortak işareti olan yılan simgesiyle karşılaştığımızda da elimize bıçağımızı, levyemizi, baltamızı vs alıp Allah ne verdiyse girişiyoruz otomobile. İşte o vakit kaçak mallar patır patır dökülüyor yere. Biz de onlara el koyuyor, sonra da sürücüsü nezarete tıkıyoruz.
Oyun küçük bir açık dünya haritasına sahip. Gece olup pasaport denetimi faslı bittiğinde minibüsümüze atlayıp yakaladığımız kaçak malları ve tutukladığımız insanları hapishaneye ve polis merkezine götürmemiz gerekiyor. Bu sırada yolda bize pusu kuran, arkadaşlarını ya da mallarını kurtarmak isteyen haydutlarla çatışmaya girdiğimiz bile oluyor. Haritanın makul yerlerinde gömülü hazineler ve bulunmayı bekleyen bâtın evraklar da var.
Ehliyet ruhsat lütfen
Üstelik yapabileceklerimiz yalnızca bunlarla hudutlu değil. Kazandığımız paralarla hudut karakolunu da geliştirebiliyoruz. Burası birinci başta hayli virane bir yer. Hatta biz de bir karavanda kalıyoruz. Lakin oyunda ilerledikçe binaları büyütebiliyor, yeni araçlar alabiliyor, muhafızlarımıza daha düzgün zırh ve silahlar temin edebiliyoruz. Natürel bunun için para lazım. Para kazanmanın da iki yolu var.
Birincisi güzel bir polis olup işimizi yanlışsız yapmak ve yakaladığımız kaçak mallarla haydutları yerlerine teslim etmek. Bu çok para getirmiyor lakin fakirlik de çekmiyorsunuz hani. İkinci yolsa yozlaşmış bir memur olup kaçak malları kendi ismimize satmak. Ancak yakalanırsanız vay halinize… Doğal devrimci kümeye yardım edip hükümeti yıkmaya çalışmak da bir seçenek. Tıpkı Papers Please’de olduğu üzere iki farklı yol izleyebiliyorsunuz yani oyun boyunca. Buna bağlı olarak oyunun gidişatı ve sonu da değişiyor natürel ki. Oyun ahlaki seçimler konusunda Papers Please kadar etkileyici değil gerçi. Zira bakmamız gereken bir ailemiz, dürüst bir ömrü seçtik diye açlıktan ölen bir oğlumuz falan yok. Lakin kavuşmalarına mahzur olduğumuz aileler, bizim yüzümüzden tutuklanan beşerler falan tekrar var. Contraband Police işin cümbüş ve aksiyon tarafına biraz daha tartı vermiş elhasıl. Bence âlâ de olmuş.
Her ne kadar hem grafikler, hem silahlı çatışmalar, hem de araç kullanma mekanikleri PlayStation 3 periyodundan hallice olsa da bütün bunlar oynarken mecnun üzere eğlenmenize mahzur olmuyor. O denli ki bir başladınız mı kolay kolay kalkamıyorsunuz başından. O kadar diyeyim. Steam’de oyunun birinci 5 gününü fiyatsız oynayabildiğiniz bir Prologue kısmı de var. Kesinlikle deneyin derim.
