Rutinin içerisine sıkışıp yirmi adım ötesini görmektense kaosun içerisinde bir adım ötesini görememeyi tercih ederim. İnsan tabiatı gereği her şartta kendine bir konfor alanı oluşturmaya pek meyillidir. Çağdaş dünyanın bize sunduğu birkaç ender hoşluktan biri de bu kaosu simüle etmeyi sağlayan oyunlar. Yoksa Diyojen olamıyorsak rutinin çarkları ortasından çıkma bahtımız pek yok. Bundan mütevellit olacak ki oyunlar, çizgi romanlar, kitaplar, sinemalar üzere sanat yapıtları bizi öbür diyarlara götürdüğü için ilgimizi çekiyor. Şuurumuz “gerçek” konfor alanına ziyan gelmeden minik riskler almayı eğlendirici buluyor. Yazıya bu türlü giriş yapıyorum zira Atomic Heart bizleri distopik bir bilim dünyasına, 1950’lerin pek acayip Sovyetler Birliği’ne götürüyor.
Aslında benim Atomic Heart’ı merakla bekleme sebebim ile şu an oyun bittikten sonra yaşadığım kanılar ortasında dağlar kadar fark var. Ben eğlenceli distopik bir FPS oynarım, biraz BioShock tadı alırım diye hayli minimal bir beklentiyle oyuna başladım. Oyunda çokça klişe mevcut. O denli ki kimi noktalarda kendimi Far Cry oynuyor üzere hissederken kimi noktalarda Half-Life’da levye ile yaratık kovalıyormuş üzere hissettim. Bu kimisi için sıkıcı bir tecrübe olabilir fakat ben bu potporisel yapıdan hayli keyif aldım. Atomic Heart’ın vakit zaman lineer vakit zaman açık dünya yapısı her iki tipi de sevenleri kendine çekecektir.
Dünyanın Tüm Robotları Birleşin!
“Proletarier aller Lander, vereinigt euch!” yani “Dünyanın tüm çalışanları birleşin!” Karl Marx’ın tahminen de Ekim İhtilali’nin temellerini atan ünlü sloganı. Atomic Heart Lenin sonrası bir tuhaf 2. Cihan Harbi’nden çıkmış SSCB’yi mevzu alıyor. Fakat bu SSCB’de Stalin yok. İsmi bile geçmiyor. Sanırım Mundfish batıya hoş gözükmek için Stalin’i tam yok saymış. Herhalde Hitler’i de robotlar yardımıyla yendiler… Ana karakterimiz P-3 tekrar bu Cihan Harbi sırasında beynine önemli hasar almış ve sonrasında mucizevi bilim sayesinde hayata dönmüş bir veteran. Esasen oyundaki teknoloji o kadar gelişmiş ki Sovyetler dünyanın teknoloji devi ve Amerika dahil tüm dünyaya bilim empoze ediyor.
Her ütopyada olduğu üzere Atomic Hearts’ın SSCB hayalinin da gerçek yüzünü görmemiz pek uzun sürmüyor. Pek masumane bir kutlamaya giderken robotların “hacklenmesi” tüm ülkeyi büyük bir kaosa sokuyor. Oyun da sizi bu kaosu göstermekten hiç çekinmiyor. Patlayan başlar, kopan uzuvlar derken bir anda ilim irfan yuvası ütopik SSCB koca bir kasap dükkanı haline geliyor. Biz de bu olayın sorumlularını yargıya teslim etmek hedefiyle yola çıkıyoruz.
Bu Kadar Lineer Kâfi Az Gezip Oyna
Atomic Hearts’ın misyon yapısı benim çok hoşuma gitti. Oyunun ana misyonlarında tıpkı eski yordam bir FPS oyunu üzere lineer bir yapıda hatta bazen metroidvania üslubunda bir işleyiş var. Bir yerden bir anahtar alıp yeni bir yol açıp öteki bir alan geçmek birden fazla ana misyonun temelinde yer alıyor. Bu lineer vazifeler silsilesi oyun mühletinin çok uzun bir vaktini kaplıyor ve vakit zaman Atomic Heart’ın bir açık dünyası olduğunu uda unutuyorsunuz. Bunu yaparken oyuna çok tatlı bulmacalar da eklenmiş. Nokia 3310 vakitlerinde çokça “yılan” oynamanın bir oyunda puzzle çözerken işime yarayacağını hiç kestirim etmemiştim. Ya da devasa bir tilt masasıyla bir sonraki kısma geçmek oldukça hoş düşünülmüş ayrıntılar. Bu eşsiz bulmacaların yanı sıra “lockpick” düzeneği da rutin olmasın diye 3 farklı sistem getirmişler ancak yeniden de 3-4 seferden sonra bu bulmacaları çözmek keyiften çok bitse de gitsek kıvamına geliyor.
Ana misyonları bitirdikten sonra ise bir sonraki misyon yerine gidene kadar görece büyük bir haritada büsbütün hürsünüz. Ha bu hürlük tam olarak ne işe yarıyor derseniz oyundaki silahlarınızı daha da geliştirmek için gerekli planları çeşitli Sovyet tesislerinden elde etmeniz gerekiyor. Lakin açık dünya tıka basa düşman dolu ve sizi temin ederim ilerlemesi hiç kolay değil. Far Cry’ın bilakis “kafasına bir tane tıklarım, yoluma bakarım.” zihniyeti robotlara karşı işlemiyor. O yüzden oldukça değerli olan cephanenizi açık dünyada harcamadan evvel kendinize bir yol haritası oluşturmanız gerekiyor. Bunun için de çeşitli kameralara gidip hafızanıza “burada save yeri var” halinde notlar koymanız lazım. Evet oyunda açık dünya esnasında kayıt alamıyorsunuz. Yalnızca makul başlı noktalarda manual kayıta müsaade veriliyor. Yani iki kayıt noktası ortasında ölürseniz tüm topladığınız eşyalar puf, yok oluyor.
Robot Avcısı Yoldaş Major
Bu sıkıntıdan çıkıp insan avlayan robotlar ortasında gezerken günlük işler için kullanılan sıradan bir robottan bile tırsar oluyorsunuz. Hal bu türlü olunca Major da evvel öldür sonra sorgula modunu açıyor ve cephanesini genişletmeye başlıyor. Oyunda birinci baştaki balta ve pompalı tüfefk hariç tüm silahları kendiniz üretiyorsunuz. Bunu yaparken de kodu bozulmuş olan ve size aşık BDSM hastası bir robottan yardım alıyorsunuz. Bu türlü kod mu bozulur diye sorgulamıştım lakin sonra oyunda opera yapan robottan eşek sudan gelene kadar dayak yiyince sorgulamayı büsbütün bıraktım. Silahları üretebilmek için gerekli şemalar çoğunlukla ana öykü içerisinde yer alıyor (yanılmıyorsam 1 ya da 2 tanesi yan misyon biçiminde karşınıza çıkıyor). Zati çok fazla bir silah çeşitliliği yok, hem Kalesh (bildiğimiz AK-47’nin distopik hali) açıldıktan sonra başka silahlara pek muhtaçlık da duymadım. Yeniden de zombi salgını sırasında emektar pompalı tüfek baya işe yarıyor.
Evet oyunda robotlar yetmiyormuş üzere Last of Us gibisi bir zombi salgını da başlıyor. Belaların arkası gerisi kesilmiyor. Lakin bu “robots vs zombies” manasına da geleceği için açık dünyada birbirine giren iki beyinsiz asker kümesini izleyip arda kalan lootu toplamak da işin cilvesi oluyor. Güçlü bir yakın dövüş silahı, Kalesh ve mermi ezasına karşı güç kullanan bir silahınız yanınızdaysa her türlü belayla başa çıkmanız oldukça muhtemel. Zira oyunda bir de teknolojinin son mükemmeli üstün güçler var. Buz atarak düşmanları dondurma, telekinezi, kalkan oluşturma üzere çeşitli güçler topladığınız organik malzemeler ile geliştiriliyor. Oyunun mecburî tuttuğu “Shok” yani elektrik harici 2 tane özel gücü de siz seçebiliyorsunuz. Mundfish burada bir hoşluk yapmış ve oyunu istediğiniz biçimde oynayabilmeniz için bu organik malzemeleri başınıza nazaran dağıtma hakkı vermiş. Yani kendinize bir nizam kurup, beğenmezseniz hiçbir ceza ödemeden diğer özelliklere yatırım yapabiliyorsunuz. Ben deneme yanılmayla birlikte telekinezi + buz kombosunu hayli beğendim. Fakat siz oyunu en sıkıntı düzeyde oynuyorsanız sonuna kadar güçlendirilmiş kalkan özelliğini kesinlikle deneyin derim.
Master Of Puppets
Atomic Heart’ın en tatlı taraflarından birisi de diyalogları olmuş. Ana karakterimiz Major her şeye atarlı, hafızası yerinde olmayan eski bir asker. Elindeki akıllı eldiven Charles ile daima arbede ediyor. Oyunun getirdiği aptallıklara karşı da hiç tahamülü yok. Örneğin bir misyon 4 farklı elementi farklı başka odalardan toplamayı gerektiriyorsa bu durumun ne kadar salak olduğunu yüzümüze çarpıyor. Doğal şikayet etmenin hiçbir yararı yok, gidip yeniden o 4 lanet muhtemel kutuyu bulup öteki bir kapıyı açıyoruz. Bulmacalarla da ortası hiç uygun olmayan Charles neredeyse her bulmacayla arbede ediyor. Yalnız devasa tilt oyununu başardığı vakit çocuk üzere seviniyor. Yalnızca Charles ile değil, bir tren vazifelisi robot ile hengame etmesi, yerde ölmek üzere olan (teknik olarak ölü) beşerlerle dalga geçmesi derken Major ile aranızda güzel bir bağ da kuruluyor.
Ancak yazgı (böylesine bir bilim toplumunda mukadderatçı olmak da ne kadar mümkünse) ağlarını örüyor ve Major’un da geçmişi ortaya çıkıyor. Sürprizleri bozmadan anlatmak çok güç lakin oyunun sonlarına gerçek bir noktada hem Major hem de siz bir aydınlanma yaşayıp yol haritanızı belirliyorsunuz. Bu kadar yıllık oyun dünyasında sonsuz sayıda twist gördüğümüz için Major özelinde olanlar sizi ne kadar tesirler bilmiyorum. Lakin eski de olsa bir askerin her şartta buyrukları uyguladığı gerçeği hiç değişmiyor. Tahminen Spec Ops: The Line kadar çarpıcı bir finali yok lakin Atomic Hearts’ın sonlarından bir tanesi sizi çok fazla şeyi sorgulamaya itiyor.
Ütopyalar Hoş Midir?
Hayatın doğal akışından çıkıp distopik bir SSCB dünyasında çok çarpıcı olmasa da başlarda birkaç soru işareti oluşturmayı başaran bir oyun Atomic Heart. Birtakım yerlerde oyunun Komunizm güzellediğine dair yorumlar okumuştum. Lakin oyun komunizmin temel problemlerine da o kadar tatlı göndermeler yapıyor ki Politbüro’nun “eşitler ortasındaki daha eşitler” kavramını net bir formda yaşıyorsunuz. Doğal bunu yaparken kapitalist tertibe de şahane selamlar çakmayı ihmal etmiyor. Genel olarak Atomic Hearts ana karakter Major sayesinde her türlü saçmalığa gereken tahamülsüzlüğü gösteriyor.
Ben oyunu PC’de oynadım ve optimizasyon konusunda ufak tefek meşakkatler çektim. Bilhassa yükleme kısımlarında, açık dünyaya geçerken önemli kasmalar mevcut. Tekrar de aksiyonun içerisinde paldır küldür dalmışken ve etrafta çok fazla düşman varken bile çok önemli sıkıntılar yaşamadım. Yaşadığım en önemli sorun ise karakterin bir yere sıkışmasıydı bu beni zahmetten çıkarttı. Aslında otomatik kayıt hayli hudutlu ve manual save yasaklıyken açık dünyada tonlarca loot ile birlikte sıkışıp çok geriye dönmek hayli tat kaçıran bir hadise. Umarım üretimciler acilen bu sıkışma problemine bir deva bulurlar da benim üzere öteki insanların da 2 saatlik lootları çöpe gitmez… Hele SSCB ütopyasında yer aldığınız düşünülürse bu emek hırsızlığının cezası GULAG olmalı. Lakin oyunda GULAG da yok…
