Mirage konusunda karışık hisler içerisindeydim hatırlarsanız. Ağustos sayısını Murat Palta’nın Assassin’s Creed’in geçmişine hürmet duruşunda bulunan sanat çalışmasına ayırdığımızda, ben de Mirage konusundaki beklentilerimden ve umutlarımdan bahsetmiştim.
Bu yazıyı ise Ubisoft’un bize sağladığı Assassin’s Creed: Mirage demo deneyiminden çabucak sonra yazıyorum ve size hiç değilse şunu kendimden emin bir formda söyleyebilirim: Ben Mirage için gerçek manada heyecanlanmış bulunmaktayım.
Lafı hiç uzatmayayım. Neler gördüm, biz ondan konuşalım.
Bir kendini bulma öyküsüne hazırlanın
Mirage’ın Basim’in gençlik yıllarına odaklandığını zati biliyorduk. 9. yüzyıl İslam’ın Altın Çağı, Bağdat’ın eğitim ve öğretimin kalesi olduğu, “dünyanın ortası” olarak isimlendirildiği devirler. Hem eğitim hem de ticaret için gelenler aracılığıyla Bağdat’ın varlıklı olduğu ve çeşitli kültürlere mesken sahipliği yaptığı bir vakit dilimi.
Fakat bu zenginlik elbette, her periyotta de olduğu üzere, toplumun her katmanına ulaşmıyor.
Demoda da oyunun en başı olduğunu kestirim ettiğim bir kısımda, Basim’i yakın bir arkadaşıyla küçük hırsızlık işlerine karışırken buluyoruz. Ancak içinde bulundukları bu durum haşarılıktan çok devrin ekonomik eşitsizlikleri tarafından körükleniyor, ve Basim de bu hususta Robin Hood’luktan fazla bir şeyler yapmaya kararlı.
Bu kararlılığı da onun yolunun, yardımcı olduğu küçük işler vesilesiyle, Roshan’la kesişmesine sebep oluyor. Ve elbette Basim için Brotherhood yolu açılıyor.
Fakat Basim’in üstüne ebediyen düşen bir gölge var: O da gördüğü kabuslar.
Alamut’a güzel geldin! Kusura bakma, etraf biraz dağınık. Yeni inşa ediyoruz da…
Kısa bir tanışmadan sonra demo bizi Basim’in Alamut kalesindeki eğitim günlerine götürüyor. Kalenin inşasının devam ettiği periyotlar. Ama birebir vakitte, Brotherhood’un da kuvvetli olduğu, seriyi başlatan Brotherhood olduğu devirler. Burada dolaşırken nitekim keşke demo için biraz daha vaktim olsaydı diye düşünmeden edemedim. Öbür çırak suikastçilerle konuşmak, kalenin etrafını kurcalamak istiyorum hakikaten.
Ama demo incelememin bu kısmında nostalji bombasından değil, fark etmeye başladığım kimi teknik elementlerden bahsetmem gerekiyor.
İlk olarak, nitekim Mirage’daki parkur elementleri çok daha bol ve akıcı. İstediğim ve beklediğim kadar süratli ve keskin hareket edemiyoruz, bu da bir gerçek. Fakat Alamut’ta yalnızca parkur elementleriyle ulaşılabilecek yerler var ki bu Brotherhood’un ana sığınağı için çok doğal ve hoş bir dokunuş olmuş.
Ve bu yerler, gitmek zorunda olduğunuz yerler. O parkuru önünüze seriyor Mirage.
Bir öbür bahsetmek istediğim nokta da şu: Assassin’s Creed: Mirage siz dövüşün istemiyor. Ve bu düzgün bir şey.
Ustamız Roshan’ın da dediği üzere, bir suikastçi olarak her silaha aşina olmamız gerekiyor. Ancak bu demek değil ki Basim olarak 3-5 muhafazaya ha deyince hodri meydan diyebilesiniz. Bu, oyunun ruhuna da uyuyor. Valhalla’da Eivor, özünde bir Viking savaşçısıyı. Odyssey’de Kassandra bir misthios’tu. Onların savaşıyor olması çok doğaldı şüphesiz.
Fakat Basim olarak bir kentte muhafazaların ortasında kalırsanız, işiniz yaş. İmkansız değil elbette. Ancak çok daha yavaş, gelen akınları karşılama ve bu ataklardan kaçınmaya yönelik olan kombat mekanikleri sizi çok üzer, haberiniz olsun.
Çünkü Mirage istiyor ki sessiz ve ağırdan gidin, düşmanlarınızı birbirinden koparıp tek tek avlayın.
Aynen bir suikastçi üzere.
Bu noktada yaptığımız bilgi toplama misyonu beni tatmin etti. Girdiğimiz kamp içerisinde hiç yere inmeden hareket etmek mümkün. Tavanlardan hoplaya zıplaya hiç sesimizi duyurmadan kaçma bahtımız da var. Umarım bu kısım dizaynı oyunun geneline yedirilmiş bir şeydir. Şimdilik gördüğüm kadarıyla öyleymiş üzere duruyor.
Ayrıca bu sefer kuşumuz Enkidu’yu da o denli başımıza nazaran kullanamıyoruz. Bu kuşların bize yardım ettiğini biliyor düşmanlarımız, ve onlara saldırma eğiliminde olan kuş avcıları var. Bu avcıların var olduğu bölgelerde kuşla her yeri incelemek istiyorsanız evvel gidip o avcıyı indirmeniz lazım.
Oyunun görece başından olması sebebiyle yetenek ağacından bir şeyler kullanma fırsatım olmadı. Lakin yetenek ağacı da çok büyük değil, ve değişik yeteneklerin farklı puan fiyatları var. Tüm ağacı açabiliyor muyuz, yoksa bir noktada bir karar vermek gerekiyor mu? Bunu ben de merak ediyorum.
Ve topladığımız bilgiler ışığında… Gelsin birinci gerçek düşmanımız. Haydi pazara!
ANNEEE! Bİ’ ADAM TENTELERİN ÜSTÜNDE GEZİYOOO!!
Umudum, oyundaki öteki misyonların de demoda oynadığımız vazifesi andıracağı. Zira ben bu vazifenin elini sıkarım!
Ben pazar alanına geldim, baktım müdafaalar her yerde. Evvelki vazifeden kaçarken biraz berbat şöhretim olmuştu. Çabucak meydandaki çığırtkanın eline bir iki sikke tutuşturdum. Dedim hoş kardeşim, de ki hani o herkesin peşine düştüğü kapşonluyu halletmişler. Tamam abi dedi, o iş bende.
Bu rüşvetler için özel bir para ünitesi kullanılıyor. Onu da misyonlarda bulmak mümkün anladığım kadarıyla.
Sonra başladım pazarda dolanmaya. Biliyoruz ki bizim gaye bir Çin işi saç tokasının peşinde. Toka da mezata çıkacak. Bir biçimde hem tokanın hangi toka olduğunu, hem de mezata girmenin yolunu bulmamız lazım. Gidip sağda solda biraz dikiz, biraz gizlice dinleme; birinci olarak tokayı satacak tüccarı buluyoruz.
Sonra da evvelki misyonda edindiğimiz bilgiler doğrultusunda parfüm işiyle uğraşan birisini arıyoruz ki bizim ana maksat hakkında biraz bilgi edinebilelim. Ki ediniyoruz da, üretilmesi sıkıntı bir parfüm hakkında konuşan iki bayandan biri bizi ayağına götürüyor. Artık kimin peşinde olduğumuzu biliyoruz.
Açık artırma vakti. Burada, yanımızda kâfi para olduğu takdirde biz de katılabiliyoruz bu satın alma yarışına. Ha olmadı, elimiz çabuk. Sarfiyat çalarız. Ki ben o denli yaptım, demo Basim çulsuzun tekiydi zira.
Ve suikast vakti. Burada orta sahneli suikastler geri dönmüş. Kuş tüyünü görmek de bir nostalji havası yarattı açıkçası. Çok anlatmayacağım buraları. Lakin şunu söyleyebilirim ki iş kaçmaya geldi mi tek başınızasınız. Ve bu hissi seviyorum ben.
Çıktım tavanlara, muhafazalar, “Oha ölmüş, nerede?!” falan derken zati kapıya kadar sıvışmıştım. Oradan sonra da tabanlara kuvvet. Ki duman bombası ile bu kaçış çok daha olaysız olacaktır, bende oyuna alışmamış olmanın acemiliği de vardı.
Savaşmayı da seçebilirsiniz pek natürel ancak dediğim üzere, Mirage o denli yapın istemiyor pek. Ve ben de bir suikastçi olarak oynamayı tercih ederim doğal olarak.
Neye benziyor derseniz, bence eski oyunlardan çok Valhalla’nın Siege of Paris DLC’sini andırıyor. Bu güzel bir şey aslında. Hatırlarsanız o DLC hakkında konuşurken de oynanışını ve kara kutu vazifesinin gidişatını çok çok beğendiğimi söylemiştim. Ha DLC’nin hikayesel dağınıklığına ve bir yere bağlanmıyor oluşuna çok sövmüştüm, o başka.
Fakat gördüğüm öykü modüllerinden çıkardığım kadarıyla Mirage çok daha derli toplu olacak, o da bu kara kutu vazifelerini tadına vara vara oynayabileceğiz demek olacak umarım.
Büyük buluşmaya 1 aydan az kaldı!
Mirage konusunda hem çok heyecanlı, hem de çok kaygılıydım şu demoya kadar. Bütün yazdıklarımın bir toplamı olarak, artık pek de endişelenmediğimi söyleyebilirim. Kıssanın gidişatı, Assassin’s Creed dünyasını ne tarafa götüreceği üzere hususları konuşmak için çok erken elbette.
Fakat teknik açıdan Mirage’ın biraz üstüne titrendiğini fark etmek mümkün, ve bunu görmek hoş.
İnsanın çabucak gözüne çarpmayan değişikliklerden biri mesela, bir çok animasyonun hakikaten tekrar yapılmış olduğu. Bunu daha evvelki duyurularda falan dillendirmişlerdi ancak ben de görmeden inanmam demiştim. Ancak etrafta gezinirken bir değişiklik olduğunu sezinliyordum. Konuştuğum NPC’lerden biri elindeki süpürgeyi sallayana kadar çakmadım, o noktada dedim, “Aaa bu türlü bir animasyon yoktu evvelki oyunlarda,” ve oradan sonra değişiklikler spesifik olarak dikkatimi çekmeye başladı. Hakikaten taze bir hava katmış ve geliştiricilerin gayretleri hissediliyor.
Şu noktadan sonra en büyük umudum, Mirage’ın Assassin’s Creed kıssasına birtakım yanıtlar getiriyor olması. Öyküyü dallandırıp budaklandıran oyunlar ve yan medyalar sağ olsun, her şey arap saçına döndü. Çöz beni arap saçı!
Ama kavuşmamıza bir aydan az vakit kaldı. 5 Ekim’de geliyor Assassin’s Creed: Mirage. En son, tarihi açıdan çok sevdiğim bir devirde geçtiği için Odyssey’e heyecanlanmıştım, onunla da buluşmamız biraz buruk olmuştu. Artık de, serinin köklerine dönmeyi vaadeden Mirage için heyecanlıyım. Ve tek düşünebildiğim şu: 15 sene sonra hala heyecanlanacak bir şey bulabiliyor olmak ne güzel!
