Orijinal Half-Life’ın oyun dünyasını değiştirdiğini söylemek yanlış olmaz. Oyunlarda öykü sunumu anlayışını değiştiren 98 üretimi bu oyun hakkında söylenmedik pek bir şey kalmadı. Bu sebeple de sizlere, müsaadenizle, çok daha ferdî bir öykü anlatmak istiyorum.
Henüz ortaokulda, dünyayı tanımaya çalışan bir çocuktum Half-Life ile tanıştığımda. Şimdi hayattan hiçbir şey anlamadığım o günlerde, arkadaş edinmek benim için aşılması sıkıntı misyonlardan biriydi. Bu nedenle de yazları genelde meskenin içinde kitap ya da mecmua okuyarak geçerdi. Lakin ilgimi asıl çeken şey, çabucak üst katımızda oturan komşumuzun oğlu Eşref abinin aldığı “Escort” marka bilgisayar olmuştu.
Eşref abi bilgisayar mühendisliği kısmını yeni kazanmış, bu vesileyle de bir bilgisayar sahibi olmuştu. Alışılmış ki küçük bir çocuk olarak kendimi daima o ekranın karşısında görmek istiyordum lakin o devirler “yaramaz konuk çocuğu” sıfatını üstlendiğimi fark etmemiştim.
Eşinin vefatının akabinde eski bir TSK emeklisi olan Fatma “halam” (kendisine o denli sesleniyordum), her iki çocuğunu da askeri disiplin ile yetiştirmiş. Yani Eşref abi o denli her yerde görüp sohbet edebileceğiniz, iki lafın belini kırabileceğiniz biri değil. Ortamızda da hiçbir vakit o denli bir etkileşim olmamıştı. Sabahları kapılarını çalar, Eşref abinin yanında oturur Championship Manager oynayışını izler konuta dönerdim.
Lakin bir gün, inanılmaz bir olay gerçekleşti.
Eşref abi nasıl olduysa eline özgün, sahiden özgün bir Half-Life kutusu geçirmiş. Neden olduğunu ya da nereden estiğini dahi bilmiyorum lakin o yaz akşamı Eşref abi bizim kapımızı çalarak beni üste, oyun oynamaya çağırdı.
Fiziksel kopyaların bedelli olduğu dönemler
Soğuk karpuz eşliğinde Black Mesa’nın tren sistemine girişimizi asla unutmuyorum. Önümüzdeki birkaç hafta boyunca Eşref ağabeyle Half-Life’ta pek çok maceraya çıktık. O vakitler internetimizin ya da “walkthrough” kaynaklarının olmadığını söylemem gerek. Yani çözülecek bulmacaları kendimiz çözdük. Daha doğrusu Eşref abi çözdü ben de izledim…
Mesela Blast Pit kısmı bugün bile çok ikoniktir benim için. Tentacle’ı geçmek için 4-5 gün harcadığımızı hatırlıyorum. Daha sonra kazara dev fanın üzerine düşerek aslında yapmamız gereken şeyi keşfetmiştik. Birlikte “oh be” çektiğimiz dahi hafızamın bir köşesinde yer edinmiş durumda.
Oyunu bitirdiğimizde ise bu maceranın da sonunun geldiğini düşünerek üzülmeye başladım haliyle. Ama o ana kadar benimle tek söz konuşmayan Eşref abi, tüm yaz boyunca beni yeni oyunlarla tanıştırmaya devam etti.
Yıllar yılları kovaladı, evvel Fatma hala hayatını kaybetti. Akabinde Eşref abi taşındı, ben taşındım. Lakin Half-Life’ın üstümdeki tesiri hiç geçmedi. Oyunlar, arkadaş edinebilmem için her vakit önayak oldu. Bir nevi toplumsal sıkıntılarımı çözdü Gordon Freeman’ın macerası.
Half-Life, kimseyle konuşmayan koca bir adamla bile ortak paydam olabiliyor ve sosyalleşmeme imkan sağlıyordu.
Atom fiziğine de profesörlüğe de lanet olsun
Zaten bu sebeple de, “Half-Life’ı sevmeyen benimle ahbaplık edemez” üzere geyikler yapabiliyorum…
Yıllardır her sene en az bir defa açıp oynadığım tek oyun Half-Life (kesinlikle MMod ile oynamanızı tavsiye ediyorum). Artık her köşesini her ayrıntısını ezbere biliyorum. Hatta geçtiğimiz Twitch yayınlarında sevgili Anton’a oldukça backseat gaming yaptım, bunun için kendisine buradan resmi özür dileklerimi de iletmiş olayım.
Eşref ağabeyle hala görüşüyoruz. Küçük oğlunun ortaokula geçmesi vesilesiyle kendisini Half-Life ile tanıştırmak istiyorum. Hazır oyun da parasız olmuşken kendisini farklı bir maceraya çıkartabiliriz.
Velhasıl, her manada hayatımı etkileyen ve oyunlara bakış açımı değiştiren bir oyun Half-Life. Zeka gerektiren bulmacaları, öyküyü anlatış hali, savaş mekanikleri, yapay zekası ve gizemleri ile beni oyunlara aşık eden birinci maceram.
Belki de bu sayede şu anda Oyungezer’den sizlere seslenebiliyorum.
Hayır ağlamıyorum, gözüme levye kaçtı.
