Durup şöyle bir düşünürseniz Netflix ve CDProjekt’in mukadderatları tıpkı doğrultuda üzere. Netflix bir devir çok düzgün işler çıkarttı lakin şu son yıllarda anca bu türlü bütün yıldızlar birebir hizaya gelince 10 işlerinden 1’i falan dişe dokunur çıkıyor; haliyle evvelce “Aha Netflix’e yeni bişi’ gelmiş!” diye heyecanla koşarken “Öf Netflix’e tekrar ne geldi kim bilir?” der olduk. CDProjekt ise The Witcher 1’den beri yükselişte olan pozisyonunu Cyberpunk 2077 felaketiyle yerle yeksan ettiğinden şu orta ne yapsa kuşkuyla bakıyoruz haliyle. Ee, bu ikisinin ortak imali olan Cyberpunk: Edgerunners’a bir anda o kadar yükselmemek şaşılacak bir durum değil takdir edersiniz ki. Lakin size bir şey diyeyim mi, bazen yanılmak çok tatlı oluyor.
Lafı uzatmadan beklediğiniz şeyi söyleyeceğim: Cyberpunk: Edgerunners nefis bir anime olmuş. Tabanına kadar Cyberpunk, tabanına kadar vahşet. Alabildiğine distopik, alabildiğine dramatik. Annesinin saçını süpürge edip Arasaka Akademisi’nde okumaya yolladığı David Martinez’in öyküsünü işliyor Edgerunners. Lakin varsayım edeceğiniz üzere işler süratle sarpa sarıyor ve David her şeyini kaybediyor. Beklemedik bir formda kucağına düşen yasa dışı Sandevistan implantını kendine taktırdıktan sonraysa öykü tırmanmaya başlıyor. Cılız ve çelimsiz lakin inatçı David’in nasıl hudutlarını zorlayıp da bir Edgerunner haline geldiğinin öyküsü sizi çok geçmeden avcuna alıyor, çetenin öteki üyelerini bir bir tanıyıp ısınıyorsunuz. Her biri başka bir manyak olan bu çete kısa vakitte David’in yeni ailesi haline geliyor ve Arasaka’ya karşı verdikleri savaşlarında farkına bile varmadan onların tarafını tutup, başlarına bir şey gelecek diye endişelenmeye başlıyorsunuz.
Hikâyenin 10 numara işlenişi bir yana, anime sizi Cyberpunk dünyası konusunda da çok pis gazlıyor. Kullanılan silahlar ve yeteneklerden tutun da olayların geçtiği yerlere kadar hepsi Cyberpunk 2077’den direkt alınma. Tutup da Lucy ve David’in koşu yaptığı yeri bulabilirsiniz ya da Rebecca’nın dairesini ziyaret edebilirsiniz oyunda. Olağanda uyarlamaların oyunla ya da kaynak yapıtla uyuşmayıp çakışan kısımları benim çok canımı sıkar; burada her şey o kadar oyunla birebir uyumlu yapılmış ki animeyi bitirdikten sonra tutup da Cyberpunk 2077 yükleyip Night City’yi kendim turlamak, kentin o boğuk havasını içime çekmek istedim. (Ne zorum varsa…) Bu açıdan bugüne kadar görüp görebileceğimiz en başarılı uyarlamalar ortasında saymakta beis görmüyorum Edgerunners’ı haliyle.
Eğer genel olarak Cyberpunk tipini seviyorsanız 10 kısım su üzere akıp gidiyor resmen. Hani Netflix’i de CDProjekt’i de büsbütün affetmiş sayılmam. Lakin sanırım bundan sonra ikisinin birlikte yaptığı işlerde kendime heyecanlanmak için biraz daha müsaade verebilirim. O kadar yeterli bir iş olmuş Cyberpunk: Edgerunners.
Editörün Notu: Yepyeni yapıta bu kadar bağlı, onu bu kadar uygun işleyen uyarlamalar parmaklarımızın sayısıyla hudutlu. Lakin Edgerunners o parmaklardan birini kendine rezerve edecek kadar da uygun artık.
5/5
